ହରିବଂଶ (ଦ୍ୱିତୀୟ ଖଣ୍ଡ)

ଜୟ ତୁ ଶାରଦା ମାଗୋ ଅପର୍ଣ୍ଣା ପାର୍ବତୀ

ଜୟ ଶାରଦା ଅଜ୍ଞାନଜନ ଜ୍ଞାନଦାତ୍ରୀ

।

ଅଗାଧ ସାଗର ଏହି ହରିବଂଶ ପୋଥି

ତବ କୃପା ହେଲେ ସିନା କରିବି ଉକତି।

।

ଜୟ ତୁ ଜଗନ୍ନାଥ ହେ କାମି କାମଦାନୀ

ଅନାଦି ଅଚଳ ସ୍ଵାମୀ ପରତତ୍ତ୍ଵଜ୍ଞାନୀ

।

ଦେବାଧି ଦେବଙ୍କର ତୁ ଅଟୁ ଅଗ୍ରଲେଖା

ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ ନାହିଁ ଲେଖାଯୋଖା

।

କିରୀଟ କୁଣ୍ଡଳ ତୋର ସାରଙ୍ଗ ଯେ ଧନୁ

ଅଭେଦ୍ୟ ବଜ୍ର ଅଟଇ ସ୍ଵାମୀ ତୋର ତନୁ

।

ଶୟଳର ଲାଭ ହାନି ହରତା କରତା

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ଵତୀଙ୍କର ଅଟ ତୁମ୍ଭେ ଭର୍ତ୍ତା

।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମ ଶୋହେ ଚାରିଭୁଜ

କରୁଣାନିଧି ଦେବାଧି ଦେବଙ୍କର ରାଜ

।

ବ୍ରହ୍ମାଆଦି ରୁଦ୍ର ଦେବେ ପଢ଼ନ୍ତି ତୋ ସ୍ତୁତି

ତୁମ୍ଭେ ଯୋଗନିଦ୍ରା ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ପତି

।

ଅଦେହ ଅଶ୍ରୁତ ଅଣାକାର ଅବ୍ୟକତ

ତୋର ଖେଳ କଉତୁକେ ହୋଏ ଏ ଜଗତ

।

ଘଟଣ ତୁ ଅଘଟଣା ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂରତି

ଆପେ ସମ୍ଭୂତ ହୋଇ ତୁ ରଖୁ ବସୁମତୀ

।

ଧର୍ମ ଅର୍ଥ କାମ ମୋକ୍ଷ ଚଉବର୍ଗ ଗୁରୁ

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ ନାଥ ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ

।

ତୀର୍ଥରାଜ ବୃକ୍ଷରାଜ ପକ୍ଷରାଜ ମୂଳେ

ଗିରିରାଜ ଲିଙ୍ଗରାଜ ତୋର ପାଦ ତଳେ

।

ବାରେ ତୋର ଦରଶନେ ବଇକୁଣ୍ଠ ଲଭି

ଆଉ ତାର ପୁନର୍ଜନ୍ମ ନାହିଁ ଦିବି ଭୁବି

।

ଅପାର ମହିମା ତୋର କହି ନ ସରଇ

ମୁଁ କିସ କହିବି ତାହା ନରଦେହ ବହି

।

ଦ୍ଵିତୀୟ ଖଣ୍ଡକୁ ବାକ୍ୟ ଦେବୀ ପରସନ୍ନେ

ଲେଖଇ ଯାହା କହଇ ମୋର ବିଦ୍ୟମାନେ

।

ମୋତେ ଗୋଚର ନୁହଇ ଏ ବିଷ୍ଣୁର ବାଣୀ

ପାଠ ଶାଠ ଶାସ୍ତ୍ର ବିଦ୍ୟା ମୁହିଁ ତ ନ ଜାଣି

।

ଏଣୁ ପଣ୍ଡିତ ଗୋଷ୍ଠୀକି ନୁହଇ ମୁଁ ସରି

ହେତୁ ପାଇଲି ଶାରଦା ଦେବୀ ଅନୁସରି

।

ସୁଜ୍ଞଜନମାନଙ୍କର ଦାସର ମୁଁ ଦାସ

ବାଳୁତମତି ମୋହର ନ ଧରିବା ଦୋଷ

।

ଯେ ହରିବଂଶ ବ୍ରହ୍ମାଦି ଦେବେ ଅଗୋଚର

ସେ ଗ୍ରନ୍ଥ କହିବାକୁ କି ଭରସା ମୋହର

।

କେବଳ ହରିଚରିତ ଉଚ୍ଚାର ନିମନ୍ତେ

ମୁକତି ବାଟ ଦେଖାଉଅଛି ଜନହିତେ

।

ଯହୁଁ ବାଞ୍ଛିତ ବଚନମାନ ଠିକ କଲି

ହରିନାମ ହୃଦେ ଧରି କେବଳ ବଞ୍ଚିଲି

।

ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କର ଚରଣେ ମୋର ସେବା

ବିଶେଷ ଜନେ ଏ ଭାଗବତକୁ ଶୁଣିମା

।

ଶୁଣ ହୋ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ମେରୁ ଜନ୍ମବାଣୀ

ଲକ୍ଷେ ଶୃଙ୍ଗ ବହି ଯେହୁ ଧରିଛି ଧରଣୀ

।

ଯେବଣ ପ୍ରକାରେ ହେଲା ମେରୁ ଉତପତ୍ତି

ତା ତୁମ୍ଭ ଆଗେ କହିବା ପଣ୍ଡୁପଣନାତି

।

ଯେ ବେଳେ ସଙ୍କେତ ନାମେ ସତ୍ୟଯୁଗ ହେଲା

ଆରୋହ ନାମରେ ମନୁ ଅଧିକାରୀ ଥିଲା

।

ନର ଶେଖର ନାମରେ ବ୍ରହ୍ମା ଦେହଧାରୀ

ମାନବ ଆଦି ଜୀବର ସୃଷ୍ଟି ଅଧିକାରୀ

।

ଧାର୍ମିକ ବିବେକୀ ଅଟେ ସେହି ବେଦବର

ଚତୁର୍ମୁଖେ ବେଦ ପଢ଼େ ଚାରିମୁଣ୍ଡ ତାର

।

ସେ ନରଶେଖର ବ୍ରହ୍ମା ଦିବସେକ ଅନ୍ତେ

ଅଠର ଲକ୍ଷ ଅଠାଶୀ ସହସ୍ର ଲେଖନ୍ତେ

।

ଏ ବିଧିରେ ଜୀଇଁ ବ୍ରହ୍ମା ଶତେ ବର୍ଷ ଯାଏ

ଏ ବ୍ରହ୍ମା ନାଶ ଗଲେଟି ଆନ ବ୍ରହ୍ମା ହୋଏ

।

ସେ ବ୍ରହ୍ମାର ଶତେଗୁଣେ ତାର ବଇଭୋଗ

ତାକୁ ସମୟେକ ପୁଣି ଘଟେ ମୃତ୍ୟୁଯୋଗ

।

ସେ ବ୍ରହ୍ମା ନାଶ ଗଲେଟି ନିରାକାର ସ୍ଵାମୀ

ତା ତହୁଁ ଅଧିକ ଗୁଣେ ବ୍ରହ୍ମା ସୃଜେ ଆଣି

।

ଏ ବିଧି ଶତେକ ବ୍ରହ୍ମା ଏକୁ ଏକ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ବିଷ୍ଣୁର ଆଜ୍ଞା ପ୍ରମାଣେ ସମେ ପାଳେ ରାଷ୍ଟ୍ର

।

ଏହି ପରମାଣେ ଜାତ ଶତେ ବ୍ରହ୍ମା ଯାଇ

କୋଟିମୁଖ ହୋଇ ଏକ ବ୍ରହ୍ମା ଉପୁଜଇ

।

ସେ କୋଟିମୁଖ ବ୍ରହ୍ମାର ଦିବସେକ ଯେତେ

ଲେଖନ୍ତେ ଅନ୍ତ କରି ମୁଁ କହିବଇଁ କେତେ

।

ଅଦୃଷ୍ଟ ସେ ଅସମ୍ଭବ ଅଗୋଚର ବାଣୀ

ମନ ବଚନରେ ତାହା ନୋହେ ପରିମାଣି

।

ସେ ବ୍ରହ୍ମାର ଦିବସେକ ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ କ୍ଷୟ

ଦ୍ଵାଦଶ ଲୋକ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଘୋଟଇ ପ୍ରଳୟ

।

ଅନନ୍ତ କୋଟି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡେ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଥାନ୍ତି

ବ୍ରହ୍ମା ନାଶଗଲେ ସେହି ସବୁ ନାଶଯାନ୍ତି

।

ସ୍ଵର୍ଗମଣ୍ଡଳଯାକ ତ ଘୋଟେ ମହାଜଳ

ତେତିଶକୋଟି ଦେବତା ମରନ୍ତି ସକଳ

।

ରାତ୍ର ଯେତେ ଦିବସହିଁ ତେତେ ବ୍ରହ୍ମା ଥାନ୍ତେ

କହନ୍ତେ ତା ଅସମ୍ଭବ ଅଗୋଚର ମୋତେ

।

ଦିବସଯାକ ସେ ବ୍ରହ୍ମା ସର୍ଜଇ ଜଗତ

ରାତ୍ର ହୋଇଲେ ସେ ବ୍ରହ୍ମା ନିଦ୍ରାରେ ମୋହିତ

।

ମେରୁ ମନ୍ଦର ଗିରି ଯେ ଅଷ୍ଟଗିରି ମୂଳେ

ସର୍ବନାଶ ଯାନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମା ରାତ୍ରେ ନିଦ୍ରା ଗଲେ

।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ଆଦି ଯେ ଅଛନ୍ତି

ଦେହଧାରୀମାନେ କେହି ନ ଥାନ୍ତି ବରତି

।

ବ୍ରହ୍ମ ଲୋକେ ଜଳ ଲାଗିଯାଏ ଯହୁଁ କ୍ଷୟେ

ସବୁ ଜଗତ ବଡ଼ବା ଅନଳ ପରାୟେ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କ ଯୁଗ ରାତ୍ରକ ଏହିରୂପେ ଗଲେ

ଦିବସ ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମାର ରଜନୀ ପାହିଲେ

।

ଯେତେବେଳେ ରବିଙ୍କର କିରଣ ଲାଗଇ

ନିଦ୍ରା ଭଙ୍ଗ ହୋଇ ବ୍ରହ୍ମା ଉଠିଣ ବସଇ

।

ନୟନ ମଳିଣ ତହୁଁ ଦେଖଇ ସେକାଳେ

ସଚରାଚର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବୁଡ଼ିଅଛି ଜଳେ

।

ଜନ ଜନ୍ତୁଏ ନ ଥାନ୍ତି କେହି ଦେହ ଧରି

କଇଳାସ ଆଦି ମେରୁ ମନ୍ଦର ଯେ ଗିରି

।

ଜଗତଯାକ ଲହରୀମୟ ମହାଜଳ

ଅଶେଷ ପ୍ରବଳେ ଭେଦି ତଳ ମହାତଳ

।

ସେ ମହାଜଳରେ ସ୍ନାନ କରି ପରମେଷ୍ଠୀ

ଦେଖଇ ସେ ଶୂନ୍ୟମୟ ହୋଇଅଛି ସୃଷ୍ଟି

।

ଜନଜନ୍ତୁ ମାତ୍ର କେହି ନାହିଁ ସଙ୍ଗେ ସଖା

ପ୍ରଳୟ ଜଳରେ ଆପେ ରହିଅଛି ଏକା

।

ରୁଦ୍ରରୂପୀ ଅଟଇ ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ରୂପ ସେହି

ସର୍ବଦେହେ ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଅଛି ଏକଦେହି

।

ବେଦମୟ ଆତ୍ମା ସେହୁ ବେଦ ତାର ସଖା

ଆଦ୍ୟ ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟ ଯାର ନାହିଁ ପୁଣି ଲେଖା

।

ସଂସାରକୁ ଶୂନ୍ୟମୟ ଦେଖନ୍ତେ ବିଧାତା

ମଧୁକଇଟଭ ଜାତ କଲା ବିଶ୍ଵକର୍ତ୍ତା

।

ତାଙ୍କର ସଙ୍ଗରେ ବିଷ୍ଣୁ କରି ମହାଯୁଦ୍ଧ

ବିଶ୍ଵରୂପ ଧରି କଲେ ସେ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବଧ

।

ଅଶେଷ କୋଟି ଯୋଜନ ସେ ଅସୁର ବପୁ

ରଙ୍ଗ କୁତୂହଳେ ତାଙ୍କୁ ନାଶି ମଧିୁରିପୁ

।

ମଧୁ ଦଇତ୍ୟକୁ ଯହୁଁ ମାଇଲେ ଶ୍ରୀହରି

ତେଣୁ ତାହାଙ୍କର ନାମ ହେଲା ମଧୁହାରୀ

।

ଦାନବ ଶରୀର ଦେବ ଧରି ନିଜକରେ

ଅସ୍ଥି ରକତ ମାଏଁସ ମର୍ଦ୍ଦି ରୋଷଭରେ

।

କୁରାଳ ମାଟି ପରାୟ ମର୍ଦ୍ଦିକଲେ ଲୋଚା

ଦାନବଙ୍କୁ ମାରି ପ୍ରଭୁ କଲେକ ଭଙ୍ଗିଚା

।

ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ସ୍ଵାମୀ ଧରି କରତଳେ

ସାତଖଣ୍ଡ ପକାଇଲେ ଦିଗ ବାରି ଜଳେ

।

ଅସ୍ଥି ମାଂସ ସେହୁ ଯହୁଁ ସଞ୍ଚିଲେକ ସ୍ଵାମୀ

ତେଣୁ ବସୁନ୍ଧରା ନାମ ରଖିଲେ ମେଦିନୀ

।

ସେ ମେଦ ମେଦିଲେ ଧାତା ଜଳର ଭିତରେ

ଭାସିଲା ସେ ଥଲ ଥଲ ହୋଇ ଲହରୀରେ

।

ତାହା ଦେଖିଣ ବିଧାତା ହୋଇଲେ ହତାଶ

ବିଚାରି ବୋଇଲା ଏହା କରିବି ମୁଁ କିସ

।

ବେନିକରେ ତୋଳି ତାକୁ ଆକର୍ଷି ଧଇଲା

ଅସମ୍ଭାଳ ହୋଇ ତହୁଁ ତାକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲା

।

ଧରୁ ଧରୁ ସେ ମେଦିନୀ ହେଲା ଯହୁଁ ଆଣି

ସେଦିନୁ ତାହାର ନାମ ହୋଇଲା ଧରଣୀ

।

କେବେହେଁ ଆୟତ୍ତ ଯହୁଁ ନୋହିଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ବ୍ରହ୍ମଦଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡି ଧାତା କଲା ବେନି ଖଣ୍ଡ

।

ପଞ୍ଚଭୂତ ଆତ୍ମାକୁ ସେ ପାଞ୍ଚଖଣ୍ଡ କଲା

କରେ ଧରି ବ୍ରହ୍ମଦଣ୍ଡ ପବେକ ଭାଙ୍ଗିଲା

।

ଉପରେ ପବକ ବ୍ରହ୍ମା ଘେନି ନିଜକରେ

ଗାଢ଼ କରିଣ ପୋତିଲା ଜଳର ଭିତରେ

।

ସାତକୋଟି ଯୋଜନ ସେ ଫୁଟି ତଳେ ଗଲା

ଉପରେ ଚଉଦ କୋଟି ଉତ୍ସର୍ଗ ରହିଲା

।

ଏହି ଏକୋଇଶ କୋଟି ଯୋଜନ ପ୍ରସିଦ୍ଧି

ଏକୋଇଶ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ସ୍ଥାପିଲା ଏ ବିଧି

।

ଉପରେ ଚଉଦଲୋକ ତଳେ ଲୋକ ସାତ

ଏମନ୍ତ ଏ ଏକୋଇଶ ଲୋକ ସର୍ଜିଲା ତ

।

ଅଚଳ କରି ଥୋଇଲା ସପତ ମେଦିନୀ

ସେ ଦିନୁ ଅଚଳା ନାମ ହେଲା ପଦ୍ମଯୋନି

।

ବ୍ରହ୍ମଦଣ୍ଡ ଅଗପବ ମାଡ଼ିବସି ପୋତି

ମେରୁଦଣ୍ଡ ନାମ ତାର ଦେଲା ପ୍ରଜାପତି

।

ମେରୁ ମହିମା କହିବା ତୋତେ ମହାଜ୍ଞାତା

ମିଳେ ତହିଁ ଏକୋଇଶ ପୁରର ବାରତା

।

ତଳ ସାତଲୋକର ଯେ ବାରତା ତୁ ଶୁଣ

ଲଭିବୁ ତୁ ସଦଗତି ପାଇବୁ କାରଣ

।

ତଳକୁ ହିଁ ନାଗଲୋକ କୂର୍ମଲୋକ ମୂଳେ

ମୀନ ମଣ୍ଡୁକୀଲୋକ ଯେ ଅଛଇ ପାତାଳେ

।

ଅନନ୍ତ ପ୍ରଭୁ ଏ ବିଶ୍ଵଯାକ ଅଛି ବହି

ଶଉଚ ହୋଇ ଆତ୍ମାରେ ମନଦେଇ ଥୋଇ

।

ତହିଁର ତଳେ ଅଛଇ ପୁର ସ୍ଵର୍ଣ୍ଣମୟେ

ସାତକୋଟି ଯୋଜନ ତା ଆୟତନ ହୁଏ

।

ପାତାଳ ବୋଲିଣ ସେହି ପୁରର ନିର୍ମାଣ

ଯାହା ଧରିଛି ମଣ୍ଡୁକୀ ନାମେ ନାରାୟଣ

।

ତହିଁର ତଳେ ଅଛଇ ପୁରେକ ବିସ୍ତାର

ଏଗାର କୋଟି ଯୋଜନ ଆୟତନ ତାର

।

ଅତଳ ପାତାଳ ବୋଲି ଅଟଇ ସେ ଭୂମି

ତାହାକୁ ଧରିଅଛନ୍ତି କୂର୍ମରୂପୀ ସ୍ଵାମୀ

।

ତହିଁର ତଳେ ଅଛଇ ପୁର ଅନୁପମ

ତେରକୋଟି ଯୋଜନ ଯେ ତାର ଆୟତନ

।

ରସାତଳ ନାମ ସେହି ପୁରର ପ୍ରସିଦ୍ଧି

ଧରିଅଛନ୍ତି ମୁକୁଦ ନାମେ ମହାଯୋଧୀ

।

ତା ତଳେ ଅଛି ପୁରେକ ଜାଣି ହେମପ୍ରଭା

ଚନ୍ଦ୍ରକିରଣ ତାହାର ପଟାନ୍ତର ଶୋଭା

।

ବ୍ରହ୍ମ ପାତାଳ ବୋଲି ସେ ପୁର ଶୁଦ୍ଧଜ୍ୟୋତି

ପନ୍ଦର କୋଟି ଯୋଜନ ତାର ଦୀର୍ଘ ପ୍ରତି

।

ଆପେ ନିରଞ୍ଜନ ତହିଁ ଦିବ୍ୟରୂପ ହୋଇ

ବିଶ୍ଵ ବଳଭଦ୍ର ରୂପେ ଅଛନ୍ତି ତା ବହି

।

ତା ତଳେ ଅଛି ପୁରେକ ନାମ ବେଲ୍ଲାବଳି

ସତରକୋଟି ଯୋଜନ ଅଟଇ ସେ ସ୍ଥଳି

।

ତା ନାମ ଅଟେ ପାତାଳ ବଇକୁଣ୍ଠପୁର

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ସେ ନାରାୟଣ ଦେବତାର ଘର

।

ବହୁମୂଲ୍ୟ ରତନରେ ସେ ପୁର ନିର୍ମାଣ

ଧରିଅଛନ୍ତି ସହସ୍ରବାହୁ ନାରାୟଣ

।

ସପତଲୋକ ଯେ ଶେଷ ହୋଇଛନ୍ତି ତହିଁ

ସେଠାରୁ ଜାଣ ତଳକୁ ପୁର ଆଉ ନାହିଁ

।

ନିର୍ମଳ ଜଳ କେବଳ ଆବୋରିଛି ଏକା

ଜନଜନ୍ତୁ ଆତଯାତ ହେବା ନାହିଁ ଲେଖା

।

ଶୁଣନ୍ତି ରାଜ ପରୀକ୍ଷ ବଦୟନ୍ତି ମୁନି

ଶ୍ରୀହରିବଂଶ ପୁରାଣବାଣୀ ପୁଣ୍ୟଧ୍ଵନି

।

ଅଶେଷ ଗଭୀର ବାରାନିଧି ଏହୁ ଗ୍ରନ୍ଥ

ସଂକ୍ଷେପି କହିବାକୁ ମୁଁ ନୁହେଁ ସାମରଥ

।

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପାତନା ଏ ଯେ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁର ବାଣୀ

ଅପାର ଗହନ କଥା ନୁହେଁ ଏକାଜାଣି

।

ତୁମ୍ଭେ ମୋତେ ପୁଚ୍ଛାକଲ ମେରୁ ଜନ୍ମବିଧି

ପୁରାଣବାଣୀ କହିଲୁ ଜାଣୁ ଯଥାବିଧି

।

ଏସନ ବିଧିରେ ହେଲା ମେରୁ ଅବତାର

ସେହି ସିନା ଆବୋରିଛି ବିଶ୍ଵ ଭାରାଭର

।

ବ୍ରହ୍ମା ତା ତ୍ରିଦଣ୍ଡ ଗୋଟି ଭାଙ୍ଗି ମେରୁ କଲା

ସକଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମା ତହିଁ ଖଟାଇଲା

।

ଅମୂଲ୍ୟ କନକାବତୀ ପୋଡ଼ା ପିଟା ସୁନା

ଅଷ୍ଟାଦଶ ପୁରାଣେ ମୁଁ ଶୁଣିଅଛି ସିନା

।

ଯେବଣ ମେରୁ ଅଟଇ ବ୍ରହ୍ମାର ତ୍ରିଦଣ୍ଡି

ସେ ବ୍ରହ୍ମାପାଦେ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ଶିର ମଣ୍ଡି

।

କହନ୍ତି ଯେ ଶୁକମୁନି ଶୁଣନ୍ତି ନୃପନ୍ତି

ପଦ ପଦକେ ମଧୁର ଅମୃତ ଭାରତୀ

।

ମେରୁକୁ ବେଢ଼ି ଅଛଇ ଯେଉଁ ଅଷ୍ଟଗିରି

ସେ ଯେମନ୍ତେ ଜାତହେଲେ ଶୁମ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

।

କହିବା ତୋତେ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ପାତାଳର କଥା

ଛେଦିବୁ ତୁ ଅପମୃତ୍ୟୁ ରୋଗ ଶୋକ ବ୍ୟଥା

।

ଯେତେବେଳେ ମେଦମେଦା ହୋଇଲା ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ

ସ୍ଥିର ନୋହିବାରୁ ବ୍ରହ୍ମା ପୋତିଲା ତ୍ରିଦଣ୍ଡ

।

ମେରୁଦଣ୍ଡ ଖଟାଇଲେ ସବୁ ବସୁନ୍ଧରୀ

ପବନ ବିଘାତେ ତହିଁ ବାଜିଲା ଲହରୀ

।

ସେ ଲହରୀଘାତେ ଦଲ ଦଲ ହେଲା ପୃଥ୍ଵୀ

ତାହା ଦେଖି ଅମରଷ କଲେ ବେଦପତି

।

ଓଁକାର ଧ୍ଵନି କରିଣ ମହାମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ି

ଧାତିକାରେ ପୋତିଲେ ସେ ରୋମ ଯୋଡ଼ି ଯୋଡ଼ି

।

କହିବା ତୋତେ ହୋ ଏକା ଏକା ରୋମଗୁଣ

ସାବଧାନ ହୋଇ ଏବେ ଭାଗବତ ଶୁଣ

।

ନଉସହସ୍ର ଯୋଜନ ଅଟଇ ଉତ୍ସର୍ଗ

ଚଉରାଶୀ ଯୋଜନା ତା ଅଟେ ପ୍ରତିଦୀର୍ଘ

।

ନାଗଲୋକଠାରୁ ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ

ମେରୁର ପାବଚ୍ଛଯାଏ ରୋମଶିଖା ଅନ୍ତ

।

ପ୍ରଥମ ରୋମଗୋଟି ସେ ପୋତିଲେକ ଯାହା

ରଖିଲେ ମନ୍ଦର ଗିରି ବୋଲି ନାମ ତାହା

।

ଆବର ପୋତିଲେ ଯେଉଁ ରୋମ ଅନୁପମ

ପାରିପାତ୍ର ବୋଲି ବ୍ରହ୍ମା ଦେଲେ ତାର ନାମ

।

ପୋତିଲେ ଯେଉଁ ତୃତୀୟ ରୋମ ବେଦବର

ମହେନ୍ଦ୍ର ଗିରି ହୋଇଲା ନାମହିଁ ତାହାର

।

ପୁଣି ପୋତିଲେ ଆରେକ ରୋମ ଆଣ୍ଟକରି

ସେ ରୋମ ପଶ୍ଚିମ ଭାଗେ ନାମ ବିନ୍ଧ୍ୟଗିରି

।

ମାଲ୍ୟବାନ ସୁପାରୁଶ ହିମବାନ ତିନି

ଏକାବେଳକେ ପୋତିଲେ ତିନି ରୋମ ଘେନି

।

ଏକୁ ଯେ ଆରେକ ରୋମ ଅଟଇ ସୁସଞ୍ଚ

ଘୋଟିଲା ପାତାଳ ଆଦି କରି ସ୍ଵର୍ଗ ମଞ୍ଚ

।

ଏ ବିଧି ପୋତିଲେ ଅଷ୍ଟରୋମ କୁଶକେତୁ

ତେଣୁ ପୃଥିବୀ ଅଚଳ ହେଲା ଜାଣ ତତ୍ତ୍ଵୁ

।

ରୋମ ଯାହା ପୋତିଲେ ସେ ହେଲା ଅଷ୍ଟଗିରି

ଚାରିକୋଣେ ଚାରିଦିଗେ ମେରୁକୁ ଆବୋରି

।

ଶୁଣ ତୁ ପରୀକ୍ଷ ମେରୁ ପ୍ରଥମ ପାବଚ୍ଛ

ଚୌରାଶି ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ଉଚ୍ଚ ସମ କଚ୍ଛ

।

ତହିଁ ଉପରେ ସୁଧର୍ମା ନାମେ ଅଛି ସଭା

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଘେନି ବସଇ ମଘବା

।

ଅପସରୀ ବିଦ୍ୟାଧରୀ ଗନ୍ଧର୍ବ କିନ୍ନରୀ

ସ୍ଵର୍ଗର ଉପରେ ସବୁ ଦେବତାଙ୍କ ପୁରୀ

।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ଲୋକଙ୍କର ଯେବେ ଯୁଗକ୍ଷୟ ଯାଇ

ସ୍ଵର୍ଗ ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଦିବସେ ହୁଅଇ

।

ଏ ବିଧି ଶତେ ବରଷ ଦେବଙ୍କ ଆୟୁଷ

କାଳ ସମାପତେ ପୁଣି ଦେବେ ଯାନ୍ତି ନାଶ

।

ଶୁଣିଲ ପରୀକ୍ଷ ରାଜା ଦେବଙ୍କ ପାତନା

ଏହି ପ୍ରକାରେ ଚଉଦ ଲୋକେ ଜାଣ ସିନା

।

ସ୍ଵର୍ଗବାସୀ ଯେ ତେତିଶ କୋଟି ଦେବଗଣ

ଚରଣ ତଳେ ଅଚ୍ୟୁତ ପଶିଲା ଶରଣ

।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ପରୀକ୍ଷ ନାମ ଯମରାଜା

ଶୁକମୁନିର ଚରଣେ କଲେ ଦିବ୍ୟପୂଜା

।

ଭୋ ମୁନି ମେରୁର ଜନ୍ମ ଶୁଣି ତବମୁଖେ

ପାପ କ୍ଷୟ ଗଲା ଅନ୍ତେ ଯିବି ପୁଣ୍ୟଲୋକେ

।

ଆବର କଥାଏ ମୋର ଅଛଇ ସନ୍ଦେହ

ତୁମ୍ଭେ ତ ମହାପଣ୍ଡିତ ବୁଝାଇଣ କହ

।

ପାତାଳ ବଇକୁଣ୍ଠକୁ ଦେବତାଏ ଗଲେ

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁନାଥ ଛାମୁରେ ଗୁହାରିଆ ହେଲେ

।

ସ୍ଵାମୀ ଶ୍ରୀହସ୍ତରେ ତୋଳିଦେଲେ ରୋମବେନି

ପ୍ରମାଣ ଆଜ୍ଞା ପାଇ ତା ଅଇଲେକ ଘେନି

।

ସେ ରୋମ ନେଇ ଦେବତା କଲେ କିସ କିସ

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ବ୍ୟାସଶିଷ୍ୟ

।

ଶ୍ରୀହରିବଂଶ ଅମୃତ ରସମୟ ନିଧି

ମହପାତକ ଦହଇ କରେ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି

।

ରାଜା ବଚନେ ବୋଲନ୍ତି ଶୁକ ମୁନିବର

ଶୁଣ ଏକମନେ ଅଭିମନ୍ୟୁର କୁମର

।

ରୋମ ଘେନି ଦେବତାଏ ଗଲେ ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ

ସମସ୍ତେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ମେରୁଗିରି ଶୃଙ୍ଗେ

।

ମନେ ପରମ ଆନନ୍ଦ ହୋଇ ଦେବଗଣେ

ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ ଆସି ବସିଲେ ଆସ୍ଥାନେ

।

ତେତିଶ କୋଟି ଦେବତା ଆବର ମଘବା

ଯେ ଯାହା ଆସନ ମାଡ଼ି ବସି କଲେ ସଭା

।

ସଭାର ମଧ୍ୟ ମଣ୍ଡପଗୋଟି ଶୁଦ୍ଧ ହେମ

ଅଷ୍ଟରତନ ଜଡ଼ିତ ଅଛି ନାନା କମ

।

ଅପୂର୍ବ ରତ୍ନ ପଲ୍ୟଙ୍କେ ସୁପାତି ଶେଯାଇ

ସୁବାସ ଜଳ ସିଞ୍ଚିଲେ ଦେବେ ତହିଁ ନେଇ

।

କର୍ପୁର କସ୍ତୁରୀ ଗନ୍ଧ ପରିମଳ ପାଣି

ନେତର ଶେଯ ଉପରେ ସିଞ୍ଚିଦେଲେ ଆଣି

।

କଳା ଶୁକ୍ଲ ରୋମ ଧାତା ଶ୍ରୀହସ୍ତରେ ଘେନି

ନିଜେ କରାଇଲେ ତହିଁ ବିଷ୍ଣୁ ରୋମ ବେନି

।

ସକଳ ଦେବତାମାନେ ହୋଇଣ ବିନୟୀ

ପାରୁଶରେ ଉଭାହେଲେ କାଖେ ହସ୍ତଦେଇ

।

ଏ ସମୟେ କଥା ତୁ ହୋ ଶୁଣ ନୃପସାଇଁ

ଇନ୍ଦ୍ରଦେବ ପୁଚ୍ଛାକଲେ ବ୍ରହ୍ମା ମୁଖ ଚାହିଁ

।

ଭୋ ଦେବ ସୃଷ୍ଟିକରତା ଆଦି ସିଦ୍ଧଯତି

ବିହନ୍ତା ନିହନ୍ତା ତୁମ୍ଭେ ଅଟ ବେଦପତି

।

ସକଳ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ଯେ ହାନି ଲାଭ କର୍ତ୍ତା

ଚାରିଖାନି ଜୀବଜନ୍ତୁ ଉପରେ ଦେବତା

।

ତୁମ୍ଭ ବୁଦ୍ଧିବଳେ ହୁଏ ଏ ସଂସାର ରକ୍ଷା

ମନ ପବନ ଚୈତନ୍ୟ ଅଟେ ତୁମ୍ଭ ଶାଖା

।

କଳପୀ ପୁରୁଷ ତୁମ୍ଭେ ଏ ସଂସାରେ ଲେଖା

ସମସ୍ତ ଦେବ କେବଳ ଅଟେ ତବସଖା

।

ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ଆଶ୍ରା କରିଣ ତରନ୍ତି ପରାଣୀ

ଅଜ୍ରାମର ତୁ ଅଚିନ୍ତ୍ୟ ଜନ ଚିନ୍ତାମଣି

।

ସ୍ଵାମୀ ସଂଶୟ ଲାଗିଲା ଏ କଥାରେ ମୋତେ

କଳା ଶୁକ୍ଲ ରୋମକଥା ଜାଣିବି କେମନ୍ତେ

।

ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁନାଥ ପାଖକୁ ଗଲେ ଦିଗପାଳ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ଦେଖିଲେ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ବିକଳ

।

କଂସର ଭୟେ ପାଇଲୁଁ ଆମ୍ଭେ କେତେ ବ୍ୟଥା

ଜଣାଇଲୁ ନାରାୟଣ ଛାମୁରେ ସେ କଥା

।

ଆମ୍ଭ ଗୁହାରି ଶୁଣିଲେ ଦେବ ନାରାୟଣ

ଏଥକୁ କଲେ ସେ ଅବା କେବଣ କାରଣ

।

ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗରୁ ରୋମ ବେନି ଉପାଡ଼ିଣ ଦେଲେ

ଏହା ଘେନି ପୃଥ୍ଵୀଭାରା ନିବାର ବୋଇଲେ

।

ଏ ବେନି ରୋମ ଅବା କି କରିବେ ଆମ୍ଭନ୍ତ

ଦେହଧାରୀ ନ ହୋଇଲେ ଆପେ ଜଗନ୍ନାଥ

।

ବସୁଧାର ମହାଭାରା କାହୁଁ ହେବ ହତ

କହ ଚତୁର୍ମୁଖ ମୋତେ ଏଥିର ତଦନ୍ତ

।

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ପିତାମହ

ଶୁଣାଇ ହିତବଚନ ଭ୍ରାନ୍ତି ମୋର ଦହ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ମୁଖରୁ ଶୁଣିଣ ଏମନ୍ତ ବଚନ

ଭବିଷ୍ୟତ କହନ୍ତି ଶ୍ରୀ ଚତୁର ବଦନ

।

ଶୁଣ ସାବଧାନେ ତୁମ୍ଭେ ଶଚୀର ବଲ୍ଲଭ

ପୂର୍ବରୁ ବଚନ ତୋତେ କହିବା ଦୁର୍ଲଭ

।

ନିଦା ବିଷ୍ଣୁର ଦର୍ଶନ ତୋତେ କରାଇଲି

ରୋମ ଘେନିଣ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଣ ଅଇଲି

।

ଆଉ ତାଙ୍କୁ ଅଧିକ ମୁଁ କିସ ନ ମାଗିଲି

ଅକ୍ଷୟ ଅଜ୍ରାମର ତ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ନ କଲି

।

ଅତି ଲୋଭ ଅନାଚାର କରନ୍ତି ଯେ ପ୍ରାଣୀ

ସମୂଳେ ସେ ନାଶଯାନ୍ତି ବୁଝ ପରିମାଣି

।

ଅତିହିଁ କୁଟୁମ୍ବ ଯାର ଅତି ପୁତ୍ରନାତି

ଅନେକ ଚିନ୍ତା ତାହାର ଜାଣ ସୁରପତି

।

ଅତିହିଁ ପଢ଼ିଲେ ବିଦ୍ୟା ହୁଅନ୍ତି ନା ବାଇ

ଅତି ତପ କଲେ ପ୍ରାଣୀ ଅଳ୍ପେ ନାଶ ଯାଇ

।

ଅତିହିଁ ଗୁଣ ଯହିଁରେ ତହିଁ ଥାଇ ଦୋଷ

ଅତିହିଁ ନିୟମ କଲେ ବଂଶ ଯାଏ ନାଶ

।

ଅତିହିଁ କୃପଣ କଲେ ନ ମିଳଇ ଗ୍ରାସ

ଅତି ଗୁରୁ ନିନ୍ଦା କଲେ ଭାଙ୍ଗିଯାଇ ବାସ

।

ଅତି ଭାବ କଲେ ପୁଣି ପଛେ ଭାଙ୍ଗେ ଶ୍ରଦ୍ଧା

ଅତି ମାଗିଲେ ଲାଗଇ ଦରିଦ୍ରର ବାଧା

।

ଅତିହିଁ ମୁହାଁସ ହେଲେ ପୌରୁଷ ନ ପାଇ

ଅତିହିଁ ବଢ଼ିଲେ ଫଣୀ କ୍ଷୁଦ୍ର ସେ ହୁଅଇ

।

ଅତିହିଁ ଉତ୍କଟ ହେଲେ ଅଳପକ ଜୀବ

ଅତିହିଁ କଳହେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ କହୁଁ କହୁଁ ଯିବ

।

ଅତି କର୍ମ କଲେ ତାକୁ ନ ସହଇ ଧର୍ମ

ଅତିହିଁ ପାପରୁ ନାଶ ଯାଇ ସର୍ବ କର୍ମ

।

ପୂର୍ବର କଥା ତୁ ଏବେ ଶୁଣ ସୁରପତି

କେମନ୍ତ କଲେ ହୁଅଇ ଅତି ଲୋଭମତି

।

ତ୍ରିପୁର ବୋଲି ବ୍ରାହ୍ମଣ ଦୁର୍ବାର ଯେ ବାଳୀ

ତାହାର କଥା ତୋ ଆଗେ କହିବା ନିରୋଳି

।

ଶିବ ପୁରାଣେ ଉକତ ଶୁଣ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

ଦେବନଗ୍ର ଜନନଗ୍ର ବୋଲି ମଞ୍ଚପୁରୀ

।

ଭରତଖଣ୍ଡ ଉତ୍କଳ ବୈତରଣୀ ତୀରେ

ଯାଜପୁର ନାମେ ନଗ୍ର ତହିଁର ମଧ୍ୟରେ

।

ଶ୍ରୀକଣ୍ଠପତି ବୋଲି ଯେ ବ୍ରାହ୍ମଣ ଉତ୍ପନ୍ନ

ଦୁହିତାଏ ଜାତହେଲା କୁନ୍ତଳା ତା ନାମ

।

ତୁଳମାସ କୃଷ୍ଣପକ୍ଷ ଅମାବାସ୍ୟା ଦିନ

ଚିତ୍ରାନାମେ ନକ୍ଷତ୍ରର ଭୋଗ ଦିନମାନ

।

ଅମଙ୍ଗଳ ଯୋଗେ ଜାତ ହୋଇଲାକ ସେହି

ଉଆଁସୀ ବୋଲି ନୋହିଲେ ତାକୁ ବିଭା କେହି

।

କନ୍ୟା ନାମ ଧରି ପିତା ଯାହାକୁ ବରଇ

ମାଳ ଚନ୍ଦନ ଅକ୍ଷତ ପାଇ ସେ ମରଇ

।

ଏମନ୍ତ ଚଉଦ ବର କଣ୍ଠପତି ବରି

କୁନ୍ତଳା ନାମ ଧରନ୍ତେ ସବୁ ଗଲେ ମରି

।

ଏ ବିପରୀତ ଦେଖିଣ କଣ୍ଠ ଦ୍ଵିଜବର

ବ୍ରହ୍ମ ହତ୍ୟାକୁ ଡରିଣ ନ ବରିଲା ବର

।

ଜାଣି କୁନ୍ତଳାକୁ କେହି ନୋହିଲେକ ବିଭା

ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଷୋଳ ବରଷେ ହୋଇଲା ସେ ଯୁବା

।

ମଦନ ଘାଏ ଉନ୍ମତ୍ତ ହୋଇଲା ସୁନ୍ଦରୀ

ପର ପୁରଷକୁ ଲୋଡ଼ୁଥାଏ ଅନୁସରି

।

ସୁନ୍ଦର ଯେତେକ ଯୁବା ପୁରୁଷ ସେମାନେ

ଲୁଚି ପଶନ୍ତି ତାହାର ଘରେ ରାତ୍ରମାନେ

।

କୁନ୍ତଳା ସଙ୍ଗେ ଯେତେକ କରନ୍ତି ବିହାର

ଅଳପ ଦିନେ ସେ ମରି ଯାନ୍ତି ଯମପୁର

।

ନ ଜାଣିମାପଣେ ବିପ୍ରଘରେ ପଶୁଥିଲେ

ଛୁଇଁଲେ ମରନ୍ତି ଜାଣି ତା ପାଖେ ନ ଗଲେ

।

ଏସନକ ପରପଞ୍ଚ ପରଦାରା ଗତି

କେହି ଭୟେ ନ ଗଲେ ସେ କୁନ୍ତଳାର କତି

।

ଯେବଣ ବାଟେ ଚାଲଇ କୁନ୍ତଳା ସୁମୁଖୀ

ଦୂରହୁଁ ଲୋକେ ଅନ୍ତର ହୋନ୍ତି ତାକୁ ଦେଖି

।

ଜାଣି ନ ଜାଣି କରନ୍ତି ଯେ ବା ସହବାସ

ଦଣ୍ଡେ ନିମିଷେ ନ ରହି ଯାନ୍ତି ପ୍ରାଣେ ନାଶ

।

ଏହା ଜାଣି ସେ ବାଟେ କେ ନ ହୁଅଇ ଠିଆ

କାମ ଆତୁରେ କୁନ୍ତଳା ହେଲା ଅଚାବୁଆ

।

ଦିନେ କନ୍ୟା ରାତ୍ର ଦେଢ଼ ପହର ଭିତରେ

ଘରୁ ବାହାରି ଭ୍ରମଇ କାମରସଭାରେ

।

ବେଶ ହୋଇ ଢଳି ଢଳି ଚାଲେ ଗେଲେ ଗେଲେ

ନଗ୍ରୁ ଦଣ୍ଡୁଆସୀ ବାଟେ ଭେଟି ତାକୁ ଭଲେ

।

ବିକଳା ନାମେ ଚାଣ୍ଡାଳ ଏକ ମତୁଆଳ

ଦଣ୍ଡୁଆସୀ ପଣେ ବୁଲେ ରାତ୍ରେ ଘର ଘର

।

ନଗ୍ର ବୁଲି ସେ ଚାଣ୍ଡାଳ ଏକେଶ୍ଵରେ ଯାନ୍ତେ

ତିନ୍ତୁଳି ବୃକ୍ଷ ଛାଇରେ ଏକାକେ ଦେଖନ୍ତେ

।

କାମେ ଆରତ ହୋଇ ସେ କୁନ୍ତଳା ସୁକେଶୀ

ସେ ବିକଳା ଚାଣ୍ଡାଳକୁ ଧଇଲା ଆକର୍ଷି

।

ତିନିଦିନେ ସେ ଚାଣ୍ଡାଳ ଗଲା ପ୍ରାଣେ ନାଶ

ଚାଣ୍ଡାଳ ବୀର୍ଯ୍ୟେ କୁନ୍ତଳା ହେଲା ଗର୍ଭବାସ

।

ଆହେ ଇନ୍ଦ୍ର ଦଇବର ଦେଖ ଘଟସୂତ୍ର

ଦଶମାସେ କୁନ୍ତଳାର ହେଲା ଏକ ପୁତ୍ର

।

ଚାଣ୍ଡାଳ ଦୂଷିତା ଯୋଗୁଁ ପିତା ହେଲା ବର୍ଜ୍ୟା

ନଗ୍ର ନରନାରୀ ଜାଣି ଚାଣ୍ଡାଳ ଭାରିଯା

।

ଛି ଛା କରି କରି ଗ୍ରାମୁ କଲେକ ଅନ୍ତର

ମାଗି ଯାଚି ଖାଏ ଗଛମୂଳେ କରି ଘର

।

ଦିନେ ଦିନେ ପୁତ୍ରଗୋଟି ବଢ଼ଇ ବିଶେଷି

ବାର ବରଷ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୋଇଲାକ ଆସି

।

ନାଟ ନଟ ଆଦି ଖେଳ ଖେଳେ ନାନାରଙ୍ଗେ

ନଗ୍ରେ ବୁଲି ବୁଲି ଯାଏ ପୁଅଙ୍କର ସଙ୍ଗେ

।

ଖେଳ କଉତୁକେ ଯହୁଁ ହେଲେ ପରିତାଳି

ଏକ ଆରେକ ପୁଅଙ୍କ ସଙ୍ଗେ କଲା କଳି

।

ଏକ ଆରେକ ସେ ଗାଳି ଦିଅନ୍ତି ଅନେକ

ରେ ପାପୀ ଚାଣ୍ଡାଳ ମୂଢ଼ ନ ଚାହିଁ ତୋ ମୁଖ

।

ତୋର ଜନନୀ ପାପିଷ୍ଠୀ ଚାଣ୍ଡାଳୀ ଯେ ମୋଢ଼ୀ

ଚାଣ୍ଡାଳ ପୁତ୍ର ହୋଇ ତୁ କହୁ ଆଗ ବଢ଼ି

।

ତୋହର ଦେହ ଛୁଇଁଲେ ପାଲଟିବୁ ବାସ

ନ ଗାଧୋଇଲେ ତ ନ ଛାଡ଼ଇ ଛୁଆଁଦୋଷ

।

ତୋ ମୁଖ ଚାହିଁଲେ ନାଶ ଯିବ ପୁଣ୍ୟ ଯଶ

କଳି କରୁ ଅଲାଜୁକ ମନେ ବହି ରୋଷ

।

ତୁ ହୀନ ପାମର କାହିଁ ଆମ୍ଭ ସଙ୍ଗେ ଲେଖା

ଜନ୍ମ ବିଟାଳ ହୋଇ ତୁ ବୁଲୁଥାଉ ଏକା

।

କେ ବୋଲଇ ଏ ନଗ୍ରେ ନ ଥାଉ ଏ ପାପିଷ୍ଠ

ଏହାଯୋଗୁଁ ଏ ବ୍ରାହ୍ମଣକୁଳ ହେଲା ନଷ୍ଟ

।

ଗ୍ରାମେ ଡେଙ୍ଗୁରା ଦିଅ ଏ ନଗ୍ରୁ ହେଉ ଦୂର

ଏହାର ଥିଲେ ହୋଇବ ସିନା ଅନାଚାର

।

କେ ବୋଲଇ ଏ ଆମ୍ଭର ଗ୍ରାମରେ ନ ଥାଉ

ଚୂନ କଳା ଗାଲେ ମାଥେ ଘେନି ଏଥିୁ ଯାଉ

।

ଏମନ୍ତ ବିଚାରି ସର୍ବେ ହୋଇ ଏକମେଳି

ଆଗ ପଛ ଗାଳିରେ ଯେ କୁରୁମ ଉଛୁଳି

।

ଅପମାନ ପାଇ ପାପୀ କୁନ୍ତଳାର ବଳା

ଯାଜନଗ୍ରରୁ ବାହାର ହୋଇ ଚାଲିଗଲା

।

ନିର୍ମୋହ ହୋଇଣ ଛାଡ଼ି ଗଲା ନିଜ ଦେଶ

ଗଙ୍ଗାନଦୀ ତୀରେ ଯାଇଁ ହେଲା ପରବେଶ

।

ନଦୀରେ ସ୍ନାନ କରିଣ ବାଞ୍ଛିଲାକ ତପ

ବିଚାରଇ ଛାଡ଼ିଯିବ କେମନ୍ତ ଏ ପାପ

।

ଗଙ୍ଗାରେ ଝାସି ଏ ଦେହ କରିବି ବିନାଶ

ଏଥିରେ ଲାଗିବ ମୋତେ ଆତ୍ମଘାତୀ ଦୋଷ

।

ଲଭିବି ମୁଁ ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ କରି ଘୋର ସେବା

ଏ ବିଧିରେ ମୁକତି ମୁଁ ହୋଇପାରେ ଅବା

।

ଏତେ କହି ସେ ଈଶ୍ଵରେ ପଶିଲା ଶରଣ

କରଇ ସେ ଘୋର ତପ ନାମ ଉଚ୍ଚାରଣ

।

ରହିଲା ପାଣିପବନ ଭକ୍ଷି ଉର୍ଦ୍ଧ୍ଵମୁଖେ

ହେଠ ବଦନରେ ତପ କରେ ମନଦୁଃଖେ

।

ଶତେ କୁଢ଼ ଅଗ୍ନି ଚାରିପାରୁଶରେ ଜାଳି

ଗୀତ ଗାଇ ନୃତ୍ୟ କରେ ମାରି କରତାଳି

।

ଆପଣା ଦେହରୁ ମାଂସ କାଟଇ ବିରଳି

ଅଗ୍ନିରେ ପକାଏ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ତୋଳି

।

ନହୁରୂଣୀ ଘେନି ଚକ୍ଷୁ ଖୋଳି ନିଜକରେ

ପୁଷ୍ପ କରି ଦିଅଇ ତା ବାଲୁକା ଉପରେ

।

ଖଡ଼ଗ ଧରି ଅଙ୍ଗୁଳି କାଟେ ନିଜ କରେ

ମୃତ୍ତିକା ଶଙ୍କର କରି ଦିଏ ତାଙ୍କ ଶିରେ

।

କତୁରି ଘେନି କାୟାକୁ କରି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ

ଟୋପରା ପରାୟେ ଖୋଳି ପୋତେ ତହିଁ ମୁଣ୍ଡ

।

ଏସନକ ଘୋର ତପ କରଇ ବିଶେଷ

କଇଳାସ କନ୍ଦରେ ତା ଜାଣି ବିଶ୍ଵବାସ

।

ବୃଷଭ ଆରୋହି ଶୂନ୍ୟେ ବିଜେ ଧାତିକାରେ

ତପୀର ପାରୁଶେ ଆସି ମିଳିଲେ ଶଙ୍କରେ

।

ଡିବି ଡିବି ଡମ୍ଵରୁ ତ ବାଜେ ନବ କୋଟି

ବାମ ଡାହାଣେ ଅଛନ୍ତି ନନ୍ଦୀ ଭୁରୁକୁଟୀ

।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ତୋର କାହିଁପାଇଁ ସେବା

ଯେ ତୋହର ଇଚ୍ଛାବର ମାଗ ତୋତେଦେବା

।

ଦୁଃସହ କଠୋର ତପ କଲୁ ମହାଘୋର

ତୋହର ତପେ ଉଚ୍ଚାଟ ହେଲା ତିନିପୁର

।

ତିନିପୁର ଉଚ୍ଚାଟ ତୁ କଲୁ ଯଥାବିଧି

ତ୍ରିପୁରା ନାମରେ ତୁହି ହେବୁ ପରସିଦ୍ଧି

।

ଦର୍ହସିତ ହୋଇ ସ୍ଵାମୀ ବୋଲନ୍ତି ଈଶ୍ଵର

ଯେ ତୋହର ଇଚ୍ଛା ପୁତ୍ର ମାଗୁ କିନା ବର

।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ଯେବେ ବରଦେବ ସ୍ଵାମୀ

ତ୍ରିବାର ସତ୍ୟ ମୁଖରେ ଉଚ୍ଚାରିବା ପୁଣି

।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ସତ୍ୟ କଲୁ ଆରେ ବାବୁ

ଯାହା ତୁ ମାଗିବୁ ଆମ୍ଭେ ଅବଶ୍ୟ ତା ଦେବୁ

।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ସ୍ଵାମୀ ଦେବୁ ଯେବେ ବର

ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭିତରେ ମୋତେ ଈଶ୍ଵର ତୁ କର

।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ବର ମାଗିଲୁ ତୁ ମୋତେ

ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ଵର ପଦ ପ୍ରାପ୍ତ ହେଉ ତୋତେ

।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ବର ଦେବା ଯେବେ ସତ

ଏ ତୋର ବୃଷଭ ମୋତେ ଦିଅ ବିଶ୍ଵନାଥ

।

ପୁଣି ସ୍ଵାମୀ ସଦାଶିବ ପ୍ରସନ୍ନ ହୋଇଲେ

ଚଢ଼ିବା ବୃଷଭଗୋଟି ତ୍ରିପୁରାକୁ ଦେଲେ

।

ବୃଷଭ ଚଢ଼ି ତ୍ରିପୁରା ବୋଲେ ମୃଦୁବାଣୀ

ତ୍ରିଶୂଳ ଡମ୍ବରୁ ମୋତେ ଦିଅ ଶୂଳପାଣି

।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ଭୋଳରେ ଭୋଳା ମହେଶ୍ଵର

ତ୍ରିଶୂଳ ଡମ୍ବରୁ ତାକୁ ଦେଲେ ଧାତିକାର

।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା ଯେବେ ଘେନିଲୁ ମୋ ସେବା

ବିଭୂତି ପିନାକ ଧନୁ ପାଶୁପତ ଦେବା

।

ଭୋଳାମହେଶ୍ଵର ତାକୁ ଦେଲେ ଭୋଳ ହୋଇ

ସିଂହନାଦ କଉପନୀ ହାଡ଼ମାଳା ଦେଇ

।

ନନ୍ଦୀ ଭ୍ରୁକୁଟି ଏ ବେନି ପାରୁଶରେ ଥିଲେ

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ସରସ୍ଵତୀ ଦେବୀ ସୁମରିଲେ

।

ଭୋ ଦେବୀ ସରସ୍ଵତୀ ଗୋ ପ୍ରତିକାର କର

ତୁ ଯାଇଁ ପୁଣି ତ୍ରିପୁରା କଣ୍ଠେ ବାସକର

।

ସଂସାର ଉପକାର ତୁ କର ମାଗୋ ଏତେ

ଗଙ୍ଗାଦେବୀ ପାର୍ବତୀକି ନ ମାଗେ ଯେମନ୍ତେ

।

ମୋହେ ଭୋଳ ହୋଇଲେଣି ଦେବ ସଦାଶିବେ

ଭାରିଯାକୁ ମାଗିଲେ ସେ ଏହିକ୍ଷଣେ ଦେବେ

।

ନନ୍ଦି ଭ୍ରୁକୁଟି ବିନୟ ଶୁଣି ସରସ୍ଵତୀ

ତ୍ରିପୁରା କଣ୍ଠରେ ଯାଇଁ ବସିଲେ ତଡ଼ତି

।

ଭାରିଯା ଛାଡ଼ି ମାଗିଲା ଆନଦ୍ରବ୍ୟମାନ

ସନ୍ତୋଷ ହୋଇଣ ଯାଚିଦେଲେ ପଞ୍ଚାନନ

।

ଈଶ୍ୱର ପଦେ ଯେତେକ ଅଛଇ ବେଭାର

କପିଳାସ ପୁର ଆଦି ଦେଲେକ ଈଶ୍ଵର

।

ଭାରିଯା ଘେନି ରହିଲେ ଦେବ ତହିଁ ଏକା

ଦେଖିଣ ଦେବତାମାନେ ପାଇଲେକ ଶଙ୍କା

।

ବିଚାରି ବୋଇଲେ ହେଲା ଏ କେଉଁ ଭବିଷ୍ୟ

ତ୍ରିପୁରା ଚାଣ୍ଡାଳେ ଦେଲେ ପୁର କଇଳାସ

।

ଈଶ୍ଵର ଦେବତା ଏଡ଼େ ହୋଇଲେକ ବାଇ

ତ୍ରିପୁରା ଦେବ ସଭାରେ ମିଳିଲାକ ଯାଇ

।

ବୋଇଲା ଦେବତାମାନେ ଆମ୍ଭ ବୋଲକର

ବେଗେ ଉଠିଆସି ତୁମ୍ଭେ କର ନମସ୍କାର

।

ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ଵର ଆମ୍ଭେ ହେଲୁ ଆଦିଦେବା

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କିପାଁ ଦେବତା ନ କରୁଛ ସେବା

।

ଏହିକ୍ଷଣି ଛେଦିବି ମୁଁ ଜାଣ ତୁମ୍ଭ ଶିର

ଏତେକ ବୋଲି ତ୍ରିଶୂଳ ଧଇଲାକ କର

।

ଦେଖିଣ ଦେବତାମାନେ ପାଇଲେକ ଭୀତି

ଅକାରଣେ କୋପ ତୁ ନକର ପଶୁପତି

।

ଆମ୍ଭମାନଙ୍କର ଏଥେ ନାହିଁ କିଛି ଦୋଷ

ଈଶ୍ଵର ଭଣ୍ଡିଲା ତୋତେ କିପାଁ କରୁ ରୋଷ

।

ନିଶ୍ଚୟ ଦ୍ଵିତୀ ଈଶ୍ଵର ଯେବେ ତୋତେ କଲା

ଗଙ୍ଗା ଗିରିଜା ଭାରିଯା କିପାଇଁ ନ ଦେଲା

।

ତେଣୁ ଉଠି ନ କଲୁ ଯେ ଆମ୍ଭେ ନମସ୍କାର

ତୋ ଅନ୍ତର୍ଗତେ ବିଚାର ଏବେ ତୁହି କର

।

ଏବେ ଆମ୍ଭର ବଚନେ ବାହୁଡ଼ିଣ ଯା ଯା

ପାର୍ବତୀ ଆଣିଲେ ସିନା ହେବୁ ଦେବରାଜା

।

ଯଦ୍ୟପି ମାଗିଲେ ତୋତେ ନ ଦେବେ ଘରଣୀ

ସଂଗ୍ରାମେ ତୋତେ ଈଶ୍ଵର ନ ପାରିବେ ଜିଣି

।

ବୃଷଭ ଆଦି ସକଳ ଅସ୍ତ୍ର ତୋତେ ଦେଲା

ଶ୍ମଶାନେ ଯାଇ ଈଶ୍ଵର ଏକାକେ ବୁଲିଲା

।

ରୁଦ୍ରଗଣହିଁ କେହି ତ ନାହିଁ ତାର ସଖା

ସଦଭାବେ ନ ଦେଲେ ତୁ ବେଗେ ମାରିପକା

।

ଏହା ଶୁଣିଣ ତ୍ରିପୁରା ବାହୁଡ଼ିଲା ବେଗେ

ତୁରିତେ ମିଳିଲା ଯାଇ ସଦାଶିବ ଆଗେ

।

ତ୍ରିପୁରା ବୋଇଲା କୂଟ କଲ କିପାଁ ମୋତେ

ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ଵର ମୁହିଁ ହୋଇଲି କେମନ୍ତେ

।

ଏମନ୍ତ ଛଦ୍ମ ମୋଠାରେ କଲ ତପୋନିଧି

ପାର୍ବତୀ ନ ଦେଲେ କାହୁଁ ହେଲା ତପ ସିଦ୍ଧି

।

ଏବେ ମୋତେ ପାର୍ବତୀଙ୍କୁ ଦେବୁ ଏହିକ୍ଷଣି

ଭଲେ ନ ଦେଲେ ସଂଗ୍ରାମେ ନେବି ତୋତେ ଜିଣି

।

ପାର୍ବତୀର ସ୍ନେହ ଏବେ ଛାଡ଼ ତ୍ରିଲୋଚନ

ଜୀବନକୁ ଆଶା ଥିଲେ ଦିଅ ତୁ ବହନ

।

ଏମନ୍ତ ବୋଲି ଧଇଲା ଶୂଳ ବାମକରେ

ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ମାଇଲା ସେ ଅତି କୋପଭରେ

।

ଦେଖି ସଦାଶିବ ଡରେ ଆଡ଼ ହୋଇଗଲେ

ଭୂମିରେ ପଡ଼ି ସେ ଶୂଳ ଭେଦିଲା ପାତାଳେ

।

ଏମନ୍ତ ରୂପ ତାହାର ଦେଖି ଦେବ ଶୂଳୀ

ଭୂମିରୁ ଉପାଡ଼ି ଶୂଳ ଧଇଲେକ ତୋଳି

।

ସର୍ବଶସ୍ତ୍ର ଦେଇ କାଶୀବାସୀ ହୋଇଥିଲେ

ତ୍ରିପୁରା ମାଇଲା ଶୂଳ ଶ୍ରୀକରେ ଘେନିଲେ

।

ତାହା ଦେଖିଣ ତ୍ରିପୁରା ହୋଇ ବିକରାଳି

ପିନାକ ଧନୁକୁ କରେ ଧଇଲାକ ତୋଳି

।

ଶତେକ ସହସ୍ର ବାଣ ମାଇଲା ତୁହାଇ

ଈଶ୍ଵର ହେହେ ନାରାଜ ପଡ଼ିଲାକ ଯାଇ

।

ଜ୍ୱାଳାବଳି ବାଣ ତ୍ରାସ ସହି ନ ପାରିଲେ

ଅସାଷ୍ଟମ ହୋଇ ସ୍ଵାମୀ ଭୂମିରେ ପଡ଼ିଲେ

।

ସନ୍ନିଧିରେ ଥିଲେ ନନ୍ଦୀ ଭୃକୁଟି ଏ ବେନି

ଈଶ୍ଵରଙ୍କୁ ଆବୋରିଲେ କରେ ଶୂଳ ଘେନି

।

ଦେଖି ତ୍ରିପୁରା ପାଇଲା ମନେ ଅତିଖଙ୍ଗ

କତୁରୀ ନାରାଚଗୋଟା ବିନ୍ଧେ କରି ରାଗ

।

ନାରାଚ ଆସନ୍ତେ ଦୂରୁ ଦେଖିଲା ଭ୍ରୁକୁଟି

ଶୂଳ ବୁଲାଇ ତ୍ରିପୁରା ଶିରେ ନେଇ ପିଟି

।

ଧାତିକାରେ ଶକତିଏ ବୁଲାଇ ଉଭାରି

ଗର୍ଜ୍ଜନ ଘାତରେ ବାଣେ ପଳାଇଲେ ଡରି

।

ପୁଣି ସହସ୍ରେକ ବାଣ ବିନ୍ଧିଲା ତ୍ରିପୁରା

ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନ ଘୋଟିଲା ନାରାଚର ଧାରା

।

ତାହା ଦେଖି ନନ୍ଦୀବୀର ଧାଇଁଲା କ୍ରୋଧରେ

ମୁଠାକରି ବାଣମାନ ଧରି ବାମକରେ

।

କହୁ କହୁ ଘୋଟିଲାକ ବାଣ ଜ୍ଵାଳାବଳି

ଶୂନ୍ୟ ଭୁବନରେ ଶରେ ଶର ପରିତାଳି

।

ଲକ୍ଷେ ଛୟାଣୋଇ ସସ୍ର ରୁଦ୍ରଗଣ ଘେନି

କାର୍ତ୍ତିକେୟ ବିନାୟକ ସେନାପତି ବେନି

।

ଶବଦ ଶୁଣି ମିଳିଲେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ କତି

ଅସିଫଳାମାନ କରେ ଘେନି ଧାଇଁଛନ୍ତି

।

ଛେଲ ଚକ୍ର ଗଦା ଖଡ଼୍ଗ ଶକତି ମୁଦ୍‌ଗର

ତ୍ରିଶୂଳ ପରିଘ କୁନ୍ତ ଯଷ୍ଟି ବଜ୍ରଶର

।

କୋଦଣ୍ଡ କାଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡା ଯେ ସଙ୍କୁମୁନା ବାଣ

ଏକ ମୁଖରେ ମାରନ୍ତି ବେଢ଼ି ରୁଦ୍ରଗଣ

।

ଶତ ସହସ୍ର ଅୟୁତ ଲକ୍ଷ କୋଟି ଧରି

ଯେ ଯାହା ସୁଖେ ମାରନ୍ତି ମନେ ରୋଷଭରି

।

ଦେବଶସ୍ତ୍ର ମାରନ୍ତି ସେ ମାତି ରଣରଙ୍ଗେ

ଶସ୍ତ୍ର ନ କାଟଇ ସେହି ତ୍ରିପୁରାର ଅଙ୍ଗେ

।

ବାଣମାନ ପଡ଼ି ଦେହେ ପଡ଼ଇ ଉପୁଡ଼ି

ଥୋକେ ଭାଙ୍ଗିଯାନ୍ତି ଥୋକେ ଧୂଳି ହୋଇଉଡ଼ି

।

ଯେତେବେଳେ ସଦାଶିବ ଦେଲେ ତାକୁ ବର

ବଜ୍ର ବିଭୂତି ବୋଳିଲେ ତ୍ରିପୁରା ଶରୀର

।

ଈଶ୍ଵର ରେତ ବିଭୂତି ଲାଗିଲାକ ଯହୁଁ

ତ୍ରିପୁରା ବଜ୍ରଅଙ୍ଗ ହୋଇଲାକ ତହୁଁ

।

ତେଣୁ ଶସ୍ତ୍ରମାନେ ଅଙ୍ଗେ ନ କାଟନ୍ତି କେହି

ବଜ୍ରହୁଁ ଆଣ୍ଟ ହୋଇଛି ତ୍ରିପୁରାର ଦେହୀ

।

ମାରନ୍ତି ଯେ କୋଟି କୋଟି ବାଣ ଜ୍ଵଳାବଳି

ଅନ୍ଧକାରରେ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଲେ ଅଂଶୁମାଳି

।

ଶ୍ରାବଣ ମାସେ ଯେସନ ବରଷଇ ପାଣି

ମାରନ୍ତେ ପଡ଼ନ୍ତି ବାଣେ ତେସନକ ଜାଣି

।

ଅଚଳ ହୋଇ ତ୍ରିପୁରା ରହିଅଛି ଏକା

ବେଢ଼ି ମାରୁଛନ୍ତି ତାର ନାହିଁ ମନେ ଶଙ୍କା

।

ମାରୁଛନ୍ତି ରୁଦ୍ରଗଣ ଅତିଅନ୍ତ କୋହେ

ଦେବଶର ନ କାଟଇ ତ୍ରିପୁରାର ଦେହେ

।

ଅଚଳ ସମାନ ବୀର ନୋହିଲା ବିଭଙ୍ଗ

ରହିଲା ରୁଦ୍ରଗଣଙ୍କ ହାତର ଯେ ବେଗ

।

ବିନାୟକ କାର୍ତ୍ତିକେୟ ପାଇଲେ ବିମୁଖ

ପାଲଟି ଚାହିଁଲେ ହର ବିନାୟକ ମୁଖ

।

ମହାଘୋର ସଂଗ୍ରାମ ତ ଏବେ ବଢ଼ିଲାଣି

କେବଣ ପ୍ରକାରେ ଆମ୍ଭେ ନ ପାରିଲେ ଜିଣି

।

ପରମ ପଣ୍ଡିତ ପୁତ୍ର ଅଟୁ ଗୁଣନିଧି

ତ୍ରିପୁରାକୁ ଜିଣିବାକୁ ଅଛି କି ତୋ ବୁଦ୍ଧି

।

କହନ୍ତି ଗଣପତି ଯେ ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ବାକ୍ୟେ

ସ୍ଵାମୀ ଅସମ୍ଭବ ବର ଦେଲେ ବିନା ହକେ

।

କର୍ମ ଚାଣ୍ଡାଳ ତାହାର ନ ଚାହିଁ ବଦନ

ତାହାକୁ ଏଡ଼େ ଭାଜନ କଲ ତ୍ରିଲୋଚନ

।

ଏଡ଼େ ବରପାଇ ସେହି ନୋହିଲା ଶାନ୍ତି

ଦ୍ଵିତୀୟ ଈଶ୍ଵର ବର ପାଇଲା ଏ ଘାନ୍ତି

।

ବୃଷଭ ଆରୋହି ମୂଢ଼ାସୁର ପୁରେ ଗଲା

ଦେବତାମାନଙ୍କୁ ଯାଇ ଓଳଗି ମାଗିଲା

।

ସେ ଦେବେ କୂଟବୁଦ୍ଧିଏ ରଚିଲେ ଏଥିକି

ବୋଇଲେ ଈଶ୍ଵର ଯେବେ ମାଗ ପାର୍ବତୀଙ୍କି

।

ପର କେ ଆପଣା ଜାଣି ନ ପାରି ପାପିଷ୍ଠ

ପାର୍ବତୀ ମାଗିଲା ତୋତେ ଆସି ଏ ଦର୍ପିଷ୍ଠ

।

ଅତିଲୋଭ କରି ପୁଣି ଲୋଭ କଲା ଏତେ

ଏଥକୁ ବିଧାତା ଅବା ସହିବ କେମନ୍ତେ

।

ସ୍ଵାମୀ ପ୍ରସନ୍ନେ ବିଭୂତି ଲାଗିଛି ତା ଅଙ୍ଗ

ତେଣୁ ଏହାର ଶରୀର ହୋଇଛି ବିଭଙ୍ଗ

।

ଯେତେକ ସ୍ଥାନେ ବିଭୂତି ଲାଗିଛି ତା ଗାତ୍ରେ

ସେ ଅଙ୍ଗଯାକ ତାହାର ନ କାଟଇ ଶସ୍ତ୍ରେ

।

ଏକା ମାତ୍ରକ କଥାଏ ଅଛଇ ଗୋସାଇଁ

ନାଭିମଣ୍ଡଳ ଗଭୀର ତହିଁ ଲାଗି ନାହିଁ

।

ନାଭିମଣ୍ଡଳକୁ ବିନ୍ଧିପାରୁ ଯେବେ ଶର

ଏହିକ୍ଷଣି ଚାଣ୍ଡାଳର ତୁଟିବ ଶରୀର

।

ଶୁଣି ଈଶ୍ଵର ତ୍ରିଶୂଳ ଘେନିଲେ ହସ୍ତରେ

ବୁଲାଇ ମାଇଲେ ସ୍ଵାମୀ ତ୍ରିପୁରା ଉପରେ

।

ନାଭିକୁ ଲାଖ କରିଣ ମାଇଲେ ତୁହାଇ

ପାର୍ବତୀକୁ ବୋଇଲେ ତୁ ମାଡ଼ିବସ ଯାଇ

।

ତ୍ରିପୁରା ନାଭିକମଳେ ପଡ଼ିଲା ତ୍ରିଶୂଳ

ହୃଦରେ ବାଜନ୍ତେ ମୋହେ ପଡ଼ିଲା ଚଣ୍ଡାଳ

।

ତିନି ଯୋଜନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଆଚ୍ଛାଦିଲା ଭୂଇଁ

ତ୍ରିପୁରା ପଡ଼ନ୍ତେ ତିନିଭୁବନ କମ୍ପଇ

।

ତାହା ଦେଖି ଅତି ବେଗେ ଉଠିଣ ପାର୍ବତୀ

ସେ ଶୂଳ ଉପରେ ମାଡ଼ି ବସିଲେ ତଡ଼ତି

।

କ୍ରମେ କ୍ରମେ ଭିତରକୁ ଚଳିଯାଇ ଶୂଳ

ତ୍ରିପୁରା ଶରୀରେ ଭେଦି ଭେଦିଲା ପାତାଳ

।

ତ୍ରିପୁରା ଯେ ହଲଚଲ ହୋଇ ନ ପାରିଲା

ମରଣ ଭୟେ ତା ନେତ୍ରୁ ଲୋତକ ଗଳିଲା

।

ସେ ଦୁଷ୍ଟ ଚାଣ୍ଡାଳ ତହିଁ ଗର୍ଜି ଗର୍ଜି ମଲା

ଦେବତାମାନଙ୍କ ଦେହୁଁ କଣ୍ଟା ଛାଡ଼ିଗଲା

।

ଦେବକଣ୍ଟକ ତ୍ରିପୁରା ଗଲା ଯହୁଁ କ୍ଷୟ

ତା ଦେଖି ଅମର ଗଣେ କଲେ ଜୟ ଜୟ

।

ଶୁଣିଲୁ ତ ସୁରପତି ଅତିଲୋଭ କଥା

ଅତିଲୋଭ କଲେ ପାଇ ଶରୀରରେ ବ୍ୟଥା

।

ସେ ହର ପାର୍ବତୀଙ୍କର ଅଭୟ ଚରଣ

ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତ ନିରତେ ମାଗଇ ଶରଣ

।

ଏଥୁଅନ୍ତେ ଶୁକମୁନି ବୋଲନ୍ତି ରାଜନ

ତହିଁପରେ ଯାହା ହେଲା ମନଦେଇ ଶୁଣ

।

ସୁଧର୍ମା ସଭାରେ ବସି ବିଧାତା କହନ୍ତି

ଏଥିୁ ଅନନ୍ତରେ ତୁ ହୋ ଶୁଣ ଶଚୀପତି

।

ଯେବେ ବୋଲ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣକୁ ପ୍ରସନ୍ନ କରାଇ

କିଛି ନ ମାଗି ଏ ରୋମ ଆଣିଲ କିପାଇଁ

।

ଗୁହାରି କରିବା ପାଇଁ ଗଲ ଯେ ନିମନ୍ତେ

ବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧ ହେଲା ବୋଲି ଜାଣିଲ କେମନ୍ତେ

।

ଶ୍ରୀକରେ ଦେଇ ବୋଇଲେ ଅଟଇ ଏ ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଏ ରୋମ ବେନି ହରିବେ ତୁମ୍ଭର ଯେ କଷ୍ଟ

।

ତୁମ୍ଭେ ବୋଲିବ ଅଇଲ କିପାଁ ରୋମ ଘେନି

ରୋମ ମହିମା କହିବା ତୋତେ ସସ୍ରଯୋନି

।

ବ୍ରହ୍ମାର ଦିବସେ ଆଠସସ୍ର ଯୁଗ ଗଲା

ଏତେକାଳ ଯେ ଦ୍ଵାଦଶ ରୂପ ତାଙ୍କ ହେଲା

।

ମୀନ କଚ୍ଛପ ବରାହ ନୃସିଂହ ମରୂତି

ବାମନ ପରଶୁରାମ ରଘୁକୁଳପତି

।

ବଳଦେବ ବଉଦ୍ଧ ଯେ କଳ୍‌କୀରୂପ ବହି

ମାଳତୀ କନ୍ୟା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ବାରରୂପ ଏହି

।

ଯୋନିମାର୍ଗେ ହେବେ ସେହି ତିନି ଅବତାର

ସେ କଥା କହିବା ତୁହୋ ଶୁଣ ସୁରେଶ୍ଵର

।

ଯେତେବେଳେ ଏ ପୃଥିବୀ ହେଲା ଜଳମୟ

ଜଳ ଅନଳ ଅନିଳ ବିନୁ ସବୁ କ୍ଷୟ

।

ବ୍ରହ୍ମାରୁଦ୍ର ଆଦିକରି ଯେତେ ଦେବଦେହୀ

ନିରଞ୍ଜନ ପ୍ରଳୟରେ ନ ଥାନ୍ତି ଏ କେହି

।

ମହାଶୂନ୍ୟ ଭିତରେ ଯେ ଶୁକ୍ଲାମ୍ବର ଶାଖା

ସମସ୍ତେ ନାଶଗଲେ ସେ ରହିଥାନ୍ତି ଏକା

।

ମହାଶୂନ୍ୟ ପୁରୁଷ ଯେ ଅନାଦି ସମ୍ଭୂତ

ଆଦି ଅପୂର୍ଣ୍ଣା ଦେବୀ ଯେ ଏ ସମୟେ ଜାତ

।

ନଚ ସ୍ତ୍ରୀ ନଚ ପୁରୁଷ ଅଟଇ ସେ କାୟା

ମହା ପ୍ରଳୟ ତାରିଣୀ ତାର ମହାମାୟା

।

ଶିବ ଶକ୍ତି ଦୁଇ ରୂପ ଅଟଇ ସେ ଦେହୀ

ଲିଙ୍ଗଯୋନି ଚିହ୍ନ ଭିନ୍ନ ଆଉ କିଛି ନାହିଁ

।

ତେତେବେଳେ ସେ କନ୍ୟାର ହେଲା ଅବତାର

ଆପଣେ ଯେ ଠୁଳରୂପୀ ହେଲେ ନିରାକାର

।

ଆଦି ଅପର୍ଣ୍ଣା ଦେବୀଙ୍କି ଦେଖି ଦେବସ୍ୱାମୀ

ଅସାଷ୍ଚମ ହେଲେ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ମହାଜ୍ଞାନୀ

।

ଯେ ପରମ ନିରଞ୍ଜନ କାମବାଣ ଭୋଳେ

ନାଡ଼ୀ ଧରି ଅପର୍ଣ୍ଣାକୁ ବସାଇଲେ କୋଳେ

।

ଆଲିଙ୍ଗନ କରନ୍ତେ ଯେ ଗାତ୍ର ପୁଲକିତ

ଅନାଦି ଦେବ ଶରୀରୁ ଖସିଲାକ ରେତ

।

କୋଟି କୋଟି ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟଜିଣି ତାର ପ୍ରଭା

ଶୁଦ୍ଧ ଶୁକଳ ଜ୍ୟୋତି ସେ ପାଇ ଦିବ୍ୟଶୋଭା

।

ସେ ଅମୋଘ ରେତ ପଡ଼େ ଅପର୍ଣ୍ଣା ଶରୀରେ

ଦେଖିଣ ଅନାଦି ଦେବ ଧରି ତାହା କରେ

।

କାଣି ଅଙ୍ଗୁଳିରେ କାଟି ଦେଲେ ତିନିରେଖା

ସେ ଅମୋଘ ମହାରେତ ହେଲା ତିନିଶାଖା

।

ତିନି ଭାଗ କରି ପ୍ରଭୁ କାଟିଲେ ତା ବେଗେ

ତିନିପୁତ୍ର ଜନ୍ମ ହେଲେ ସେହି ଶୂନ୍ୟମାର୍ଗେ

।

ଜଗତ କାରଣ ହେଲେ ସେହି ପୁତ୍ର ତିନି

ଏହି ଚରାଚର ସୃଷ୍ଟି ଭିଆଇଲେ ପୁଣି

।

ବ୍ରହ୍ମାବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ଵର ବୋଲି ଦେଲେ ନାମ

ଅନାଦି ଦେବ ଆଜ୍ଞାରେ କଲେକ ଭିଆଣ

।

ସ୍ଥାବର ଜଙ୍ଗମ କୀଟ ପତଙ୍ଗ ଏ ଚାରି

ଭିଆଇଲେ ବୁଦ୍ଧିବଳ ଜ୍ଞାନମାର୍ଗ ଧରି

।

ତାହାଙ୍କ ମହିମା ଏବେ ଶୁଣ ସୁରନାଥ

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ଯେବଣ ପୁତ୍ର ହେଲା ଜାତ

।

ଋକ ଯଜୁ ସାମ ଏହିରୂପେ ବେଦ ତିନି

ଏକତ୍ଵ କରି ମନ୍ଥିଲା ବ୍ରହ୍ମଦଣ୍ଡ ଘେନି

।

ସହସ୍ରେ ଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମନ୍ଥନ ସେ କଲା

ଅର୍ଥବ ନାମରେ ବେଦ ତହୁଁ ଜନମିଲା

।

ଏ ବିଧିରେ ଚାରିବେଦ ହେଲେ ଉତପନ୍ନ

ଶିଶୁବେଦ ବୋଲି ଅଛି ଏହା ତହୁଁ ଭିନ୍ନ

।

ଏ ପଞ୍ଚବେଦ ଯେ ହେଲା ପୃଥ୍ଵୀକୁ ଧାରଣା

ଦେଖି ଅନାଦି ପୁରୁଷ ହେଲେ ଜଗଜ୍ଜିଣା

।

ନ୍ୟାୟ ନଇଷଧ କାବ୍ୟ ପୁରାଣ ବେଦାନ୍ତ

ବ୍ୟାକରଣ ମୀମାଂସା ଏ ଆଦି ଷଡ଼ଶାସ୍ତ୍ର

।

ଅମର ଜୁମର ଆଦି ଜ୍ୟୋତିଷ ସହିତେ

ଅକ୍ଷର ମୂଳମାତ୍ରାଦି ଗ୍ରନ୍ଥ ଅଛି ଯେତେ

।

ସକଳ ଗ୍ରନ୍ଥ ଶାସ୍ତ୍ର ଯେ ବଖାଣିଲା ମୁଖେ

କୁଶବଟୁ ଭୁବନରେ ରହିଲାକ ସୁଖେ

।

ଈଶ୍ଵର ବୋଲି ଯେବଣ ପୁରୁଷେକ ଜାତ

ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗ ସାଧନେ ହୋଇଲା ସେ ରତ

।

ଚଉରାଶୀ ଜ୍ଞାନନିଧି ସିଦ୍ଧିଆଦି ଯେତେ

ପବନ ଉଜାଣି ଟେକି ସାଧିଲା ଏକାନ୍ତେ

।

ବ୍ରହ୍ମବିଦ୍ୟା ଅଧିକାରୀ କାମବିଦ୍ୟା ତ୍ୟାଗୀ

ଅକ୍ଷୟ ଭୋଳାନାଥ ସେ ହେଲା ମହାଯୋଗୀ

।

ସମାଧି ସିଦ୍ଧ ହୋଇଲା ଆତ୍ମାପ୍ରୀତି ଆଶେ

ରହିଲାକ ରୁଦ୍ରଗଣ ଘେନି କଇଳାସେ

।

ସଂସାର ଲାଭ ହାନିରେ ନାହିଁ ତାର ଇଚ୍ଛା

ଶୂନ୍ୟକୁ ସେ ଲୟକଲା ଘେନି ଯୋଗୀଦୀକ୍ଷା

।

ବୋଲନ୍ତି ଯେ ବେଦପତି ଶୁଣ ପୁରନ୍ଦର

ବିଷ୍ଣୁ ବୋଲି ସେ ପୁରୁଷ ହେଲା ଅବତାର

।

ଦେବାଧିଦେବଙ୍କର ସେ ଅଟେ ଶିରୋମଣି

ତାଙ୍କର ସ୍ଥାପିଲା ଏହି ସକଳ ଧରଣୀ

।

ପ୍ରଳୟରେ ବଟପୁଟେ ସେ ଉତ୍ତାନଶାୟୀ

ଅନନ୍ତ ନାଗ ଉପରେ ଯୋଗନିଦ୍ରାଯାଇ

।

ପାତାଳ ବୈକୁଣ୍ଠପୁରେ ବିଜେ ଦେବସ୍ଵାମୀ

ସଚରାଚର ସଞ୍ଚି ସେ ଜଳ ସର୍ବ ଭୂମି

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଲନ୍ତି ହୋ ବାବୁ ଶୁଣ ସୁରନାଥ

ଯେ ବିଷ୍ଣୁ ନାଭିକମଳୁଁ ହେଲୁ ଆମ୍ଭେ ଜାତ

।

ସେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେତେବେଳେ ଜାଣ ଜାତ କଲା

ଅଶେଷ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ତୁମ୍ଭେ ଭିଆଅ ବୋଇଲା

।

ସେ ବିଷ୍ଣୁ ଆଜ୍ଞାରେ ଆମ୍ଭେ ରଚି ନବସୃଷ୍ଟି

ଦେଖି ନିଦାବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ଚିତ୍ତେ ମହାତୁଷ୍ଟି

।

ଆଶ୍ଵାସନା କରି ମୋତେ ପାଶେ ହକାରିଲେ

ଅବଶ୍ୟ ଅସୁର ଭୟ ଲାଗିବ ବୋଇଲେ

।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ କଲ ତିନିଭଳି

ଏକ ଆରେକ ଅବଶ୍ୟ କରିବେ ତ କଳି

।

ଅସୁରେ ତୁ ବଡ଼ ଦୁଷ୍ଟ କରି ମହାରୋଷ

ସ୍ଵର୍ଗ ଭାଙ୍ଗି ଦେବତାଙ୍କୁ କରିବେ ବିନାଶ

।

ପୃଥିବୀକୁ ମହାଭାରା ଅବଶ୍ୟ ଲାଗିବ

ଦାନବଙ୍କ ଯୋଗେ ଜାଣ ପୃଥ୍ଵୀ ନାଶଯିବ

।

ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କର ତପସୂତ୍ର ତପୀ ତପଫଳ

ଅନାଚାରୀ ଭାଙ୍ଗିବେ ତ କରି ମହାଗୋଳ

।

କେବଣ ପ୍ରକାରେ ପୃଥ୍ଵୀ ପାଇବ ସୁରକ୍ଷା

ଏତେ ବୋଲି ନିଦାବିଷ୍ଣୁ ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଦୀକ୍ଷା

।

ଆପଣା ଆତ୍ମାକୁ ଲୟ କଲେ ପରମେଷ୍ଠୀ

ଶରୀରୁ ଉପାଡ଼ି ଦେଲେ ବେନି ରୋମ ଗୋଟି

।

ସମାଧିରେ ଦୃଢ଼ ହେଲେ ପାଇ ବିଷ୍ଣୁ ତେଜ

ବେନି ରୋମ ମଧ୍ୟେ ଆତ୍ମାଖଣ୍ଡି ଦେବରାଜ

।

ମୋତେ ବୋଇଲେଧାତା ଏରୋମଘେନି ଯାଯା

ଦେବ ଆସନେ ବସାଇ କର ଏହା ପୂଜା

।

ଏ ବେନି ରୋମ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଜାଣ ବିଶ୍ଵବାସ

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର କରିବ ଏ ନାଶ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ହେ ଇନ୍ଦ୍ର ରୋମ ଅନୁପମ

ଦ୍ଵାଦଶ ଅବତାର ତ ଭୁଞ୍ଜନ୍ତି ଏ ରୋମ

।

ଏ ରୋମର ବଳେ ଆମ୍ଭେ ରଚିଲୁ ସଂସାର

ପନ୍ନଗ ନାରାୟଣ ଏ ବେନି ଅବତାର

।

ଜଗତର ଉଦ୍ଧାରଣ ଏହି ରୋମ ବେନି

ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ କରିବାକୁ ଆମ୍ଭେ ଏହା ଘେନି

।

ଆମ୍ଭ ଦିବସେ ଏ ରୋମ ବାରବେଳ ନେଇ

ଭାରା ନିବାରିଣ ରୋମ ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେଇ

।

ତୁମ୍ଭେ ନ ଜାଣ ଏ ରୋମ ମହିମାର ବିଧି

ଏବେ ତୁମ୍ଭ କାର୍ଯ୍ୟ ସିଦ୍ଧ ହେଲା ଜମ୍ଭଭେଦୀ

।

ଏବେ ଆଣିଲୁ ପୁଣି ସେ ରୋମ ଦେବରାଜ

ସକଳ ଶୁଭ ତୁମ୍ଭର ହେବ ଦେବକାର୍ଯ୍ୟ

।

ବହୁତ କାଳରୁ ଆମ୍ଭେ ଥିଲୁ ବାଟ ଚାହିଁ

ଆଜ ନିସ୍ତରିଲୁ ସେହି ବେନି ରୋମ ପାଇ

।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ହୋଇବେ ରାମକୃଷ୍ଣ ଏଥୁ ଜାତ

ଅନେକ ଦୁଷ୍ଟ ଦାନବ କରିବେ ନିପାତ

।

ବାଣା ନାରକା ଯେ କଂସ ବଜ୍ରନାଭ ଜରା

ଏମାନେ ହୋଇ ଅଛନ୍ତି ପୃଥିବୀକୁ ଭାରା

।

ରୁକ୍ମିଣ ଯେ ଦନ୍ତବକ୍ର ଶମ୍ଵର ସହିତେ

ଦୁଷ୍ଟବୁଦ୍ଧି ଆଚରଣ ଏହାଙ୍କର ନିତ୍ୟେ

।

ଏମାନେ ଥିଲେ ତ ନାହିଁ ପୃଥ୍ଵୀ କେବେ ରକ୍ଷା

ମାରିବେ ଦୁଷ୍ଟଦାନବ ପୂରାଇବେ ବାଞ୍ଛା

।

ଅନେକ ଭାଗ୍ୟ ଥିଲେ ଏ ରୋମ ଦେଖିପାରି

ଶୁଣ ତୁହୋ ଏକମନେ ସ୍ଵର୍ଗ ଦଣ୍ଡଧାରୀ

।

ଆବର କଥାଏ ଆମ୍ଭେ ତୋ ଆଗେ କହିବୁ

ପାପାଧି ପାପମାନ ଯେ ଧ୍ୱଂସ ହେଉ ସବୁ

।

ପୂର୍ବର ଉକତ ଶିରୀ ଭାଗବତ ବାଣୀ

ମୁକତି ପାଇବୁ ତୁହି ଏହି କଥା ଶୁଣି

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତ ଯେତେବେଳେ ଦିବସେକ ହୋଇ

ମେରୁ ଆଦି ଚରାଚର ମହୀ ନାଶ ଯାଇ

।

ପୁଣି ଏପରି ନୂତନ ସଞ୍ଚରୁ ମେରୁ ମେଦିନୀ

ଚରାଚର ଆଦିକରି ଜୀବ ଚାରିଖାନି

।

ତ୍ରେତା ଯୁଗେ ଆମ୍ଭେ ଏହି ରୋମ ନେଇଥିଲୁ

ରାମ ଲକ୍ଷ୍ମଣ ମୂରତି ଆଦି ଭିଆଇଲୁ

।

ଯେ ବେଳେ ରାବଣ ଦୈତ୍ୟ ହୋଇଲା ବିନାଶ

ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେଲୁ ରୋମ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ପାଶ

।

ପୁଣି ହିଁ କାର୍ଯ୍ୟ ପଡ଼ିଲେ ଆଣୁ ଏହି ରୋମ

ମୀନ କଚ୍ଛପ ବରାହ ନୃସିଂହ ଜନମ

।

ଏହିରୂପେ ଅବତାର ହୋଇଲାଣି ଯେତେ

ସଂକ୍ଷେପ କରି ତାହା ମୁଁ କହିବଇଁ କେତେ

।

ହରିବଂଶ ଭାଗବତ ପୁରାଣ ଭାରତ

ରାମାୟଣ ଆଦି କଲେ ହୋଇ ଆତଯାତ

।

ଏହି ଦେହେ ଦେଖୁ ଆମ୍ଭେ ସକଳ ସଂଗ୍ରାମ

ସଂଖ୍ୟାକରି କହିବା ଭୋ କେତେ ତାର ନାମ

।

ହରିନାମେ ଦ୍ଵାପରରେ ହେଲା ହରିବଂଶ

ମହାପ୍ରତାପୀ ହୋଇଣ ଜାଣ ହେଲା କଂସ

।

କୃଷ୍ଣ ସୋଦର ମାଉସୀପୁଅ ଦୁଇ ଭାଇ

ଏ ବେନି ରୋମରେ ଆମ୍ଭେ ସଂହାରିଛୁ ତହିଁ

।

ପୁଣିହିଁ ଦ୍ଵାପରଯୁଗ ହେଲା ଲାଗେ ଲାଗେ

ଦୁର୍ବାର ହୋଇଲା କଂସରାଜା ଆମ୍ଭ ଆଗେ

।

ଏହି ରୋମ ଘେନି ଆମ୍ଭେ କଲୁ ତାକୁ ହତ

କୃଷ୍ଣ ବଳରାମ ରୂପେ କରାଇ ସମ୍ଭୂତ

।

ବିଧୁନାମେ ଦ୍ଵାପରେକ ପୁଣି ଉତପତ୍ତି

ରାମକୃଷ୍ଣ ଉପୁଜିଲେ କଂସ ନରପତି

।

ଏହି ରୋମ ଆଣି ଆମ୍ଭେ କରାଇଲୁ ଜାତ

ତିନି ଦିବସର ମଧ୍ୟେ କଂସ ହେଲା ହତ

।

ଅନେକ ଦ୍ଵାପର ଗଲା ଅନେକ ସଂଗ୍ରାମ

କଉଶିକ ବଂଶେ ଜାତ ରୂପ ଅନୁପମ

।

ଏହି ବେନି ରୋମ ଜାଣ ରାମ କୃଷ୍ଣ ରୂପେ

ବାଳକ୍ରୀଡ଼ା କରୁ ତାକୁ ମାଇଲେକ ଗୋପେ

।

ଆହୁରି ଦ୍ଵାପର ହେଲା ତାହାର ନିକଟେ

କଂସରାଜା ଉପୁଜିଲା ଗିରି ଚିତ୍ରକୂଟେ

।

ରାମକୃଷ୍ଣ ରୂପେ ଦେହେ ଏ ରୋମ ପ୍ରକାଶ

ବାରଦିନେ ବାଳକୃଷ୍ଣ ହସ୍ତେ ଗଲା ନାଶ

।

ଶାନ୍ତି ନାମରେ ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେକ ହୋଇଲା

ଉର୍ମିଳା କନ୍ୟାର ଗର୍ଭେ କଂସ ଉପୁଜିଲା

।

ସେ ହରିବଂଶର କଥା ଅଟେ ଅଗୋଚର

ରାମ କୃଷ୍ଣ ସଙ୍ଗେ ଯୁଦ୍ଧ ହେଲା ବହୁବାର

।

ଦ୍ଵାଦଶ ବରଷାଯାଏ ଲାଗିଲାକ ରଣ

ପଡ଼ିଲେ ସେ ହାତୀ ରଥୀ ଥାଟ ଅପ୍ରମାଣ

।

ଦଶସହସ୍ର କବନ୍ଧ ନାଚୁଥିଲେ ରଙ୍ଗେ

ନାରାଚ ବୃଷ୍ଟି ଯେ ହେଲା ଯୋଦ୍ଧାଙ୍କର ସଙ୍ଗେ

।

ଏହି ରୋମ ବେନି ତହିଁ ବିଶ୍ଵରୂପ ଧରି

ଦ୍ଵାଦଶ ବର୍ଷେ କଂସକୁ ମାରି ଦେବହରି

।

ଏରୂପେ ଅନେକ କାଳ ନେଲୁ ଏହି ରୋମ

ଦିବସେ ଦ୍ଵାଦଶ ବେଳ କରୁ ଆମ୍ଭେ ଜନ୍ମ

।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ନିଦାବିଷ୍ଣୁ ଏ ରୋମ ତେଜୋମୟ

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର କରନ୍ତି ଏ କ୍ଷୟ

।

ଜାଣିଲ ଏ ବେନି ରୋମ କଥା ସସ୍ରଯୋନି

ତେଣୁ ଆମ୍ଭେ ଅଇଲୁ ଏ ରୋମ ବେନି ଘେନି

।

ପୃଥିବୀର ଭାରାଭର ନିବାରିବା ପାଇଁ

ନିରଞ୍ଜନ ପୁରୁଷ ଯେ ଅଛି ଜନ୍ମ ପାଇ

।

ବେଳେ ବେଳେ ଏହି ରୋମ ବେନି ଆମ୍ଭେ ଆଣୁ

ଅନେକ ଯେ ହରିବଂଶ ଭାଗବତ ଜାଣୁ

।

ଆମ୍ଭର ଦିବସେ ହୋଏ ଅନେକ ଯେ ଯୁଦ୍ଧ

ରାମାୟଣ ଭାରତ ଏ ଆଦି ନାନାବିଧ

।

ବ୍ରହ୍ମା ସମକ୍ଷରେ ଶତେକ ବରଷ ଥାଉ

ଏ ବିଧି ବେଳ ଯେ ଆଣି ଜନମ କରାଉ

।

ପୃଥ୍ଵୀ ଭାରାଭର ଏଥେ କରାଉ ବିନାଶ

ବାହୁଡ଼ାଇ ଦେଉ ପୁଣି ନିଦାବିଷ୍ଣୁ ପାଶ

।

ସୁବାହୁ ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ଅଇଲୁ ତା ଘେନି

ଏ ରୋମରୁ ଉପୁଜିବେ ରାମକୃଷ୍ଣ ବେନି

।

ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ତୁମ୍ଭେ ଶୁଣ ସୁରେଶ୍ଵର

ଏ ରୋମ ବେନି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଜାଣ ନିରାକାର

।

ଏହାକୁ ଘେନିଣ ଏବେ କରିବା ଉପାୟ

ପୃଥ୍ଵୀ ଭାରାଭର ଯିବ ଉପେକ୍ଷ ତୁ ଭୟ

।

ଆଝୁଁ ଦେବତାମାନଙ୍କ କଷ୍ଟ ଗଲା ଦୂର

ଯେ ଯାହା ଇଚ୍ଛାରେ ତୁମ୍ଭେ ସ୍ଵର୍ଗ ଭୋଗକର

।

ଅନେକ ଦୁଃଖ ପାଇଛ ଅସୁରଙ୍କ ଡରେ

ଅଚିନ୍ତେ ବସ ହୋ ଏବେ ଅମର ନଗରେ

।

ଏମନ୍ତ କହିଣ ବ୍ରହ୍ମା ହୋଇଲେ ମଉନ

ଭଜଇ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ଶ୍ରୀହରି ଚରଣ

।

କହିଲେ ଯହୁଁ ଏସନ ବାଣୀ ବେଦବର

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ପୁଣି ଦେବ ପୁରନ୍ଦର

।

ବୋଇଲେ ଭୋ ପିତାମହ ଫିଟିଲାକ ଭ୍ରାନ୍ତି

ତଦନ୍ତ କରି ଜାଣିଲୁ ଆମ୍ଭେ ଯେ ଏ ଘାନ୍ତି

।

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ବିଷ୍ଣୁ ଈଶ୍ଵର ଅଟନ୍ତି ଏ ବେନି

ପୃଥ୍ଵୀ ଭାରାଭର ଅର୍ଥେ ଅଇଲ ତା ଘେନି

।

ଏ ବେନି ରୋମ ନେଇଣ କି କରିବୁ ଅବା

ଏ କଥା ଭୋ ବ୍ରହ୍ମା ମୋତେ ସଂକ୍ଷେପି କହିବା

।

ପୂର୍ବେ ଯେତେ ହରିବଂଶ ତୁ ତ ଜାଣୁ ସବୁ

ଏବେ କହ ସ୍ଵାମୀ ଆମ୍ଭେ କି ବୁଦ୍ଧି କରିବୁ

।

କେଉଁ ପ୍ରକାରେ ଏହାକୁ କରିବୁ ତୁ ଜାତ

ଏ ବେନି ରୋମ ଅନାଦି ଅବ୍ୟକ୍ତ ଅଚ୍ୟୁତ

।

ବୋଲଇ ଜଗତ ଭାରା ହୋଇବାକ କ୍ଷୟ

ଏବେ କରିବୁ ଏହାକୁ କେବଣ ଉପାୟ

।

ମହାବଳିଷ୍ଠ ଅସୁରେ ହେଲେ ଅପ୍ରମିତ

ନିକଟେ କେମନ୍ତେ ହେବେ ସେମାନେ ନିହତ

।

ଏଥିର ତଦନ୍ତ ସ୍ଵାମୀ କହିବାକ ମୋତେ

ଆଉ ଦେବଲୋକେ କଷ୍ଟ ପାଇବେ ବା କେତେ

।

ଇନ୍ଦ୍ରର ବଚନ ଶୁଣି ବୋଲନ୍ତି ବିଧାତା

ଯାହା ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ ଶୁଣ ଶଚୀକାନ୍ତ

।

ଅନେକ କାଳ ପୂର୍ବର କଥା ଦିବ୍ୟବାଣୀ

ମହାପାତକ ଦହନ କର ଏହା ଶୁଣି

।

ମରୀଚି ମହାଋଷିର କୋଳେ ଉତପତ୍ତି

ବେଦ ମନ୍ତ୍ରରେ ନିର୍ଜିତ କଶ୍ୟପ ଯେ ଯତି

।

ଦିତି ଅଦିତି ବିନତା କଦ୍ରୁର ସହିତେ

ତେର ଭାରିଯା ତାଙ୍କର ଅଟଇ ଯୁକତେ

।

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ଭୂତ ପ୍ରେତ ମେଳେ

ଏ ସମସ୍ତ ଉତପତ୍ତି କଶ୍ୟପର କୋଳେ

।

ସେ କଶ୍ୟପ ଋଷି ଏବେ ନବରୂପ ଧରି

ସୁବାହୁ ଦ୍ଵାପର ଯୁଗେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଅବତରି

।

ମଧୁବନ କଟକରେ ଯଦୁବଂଶେ ଯାଇ

ଗୋପନରେ ବସୁଦେବ ରୂପେ ଜନ୍ମ ହୋଇ

।

ଦେବକୀ ନାମେ ତାଙ୍କର ଯେବଣ ବନିତା

ପୂର୍ବେ ଥିଲେ ସେହି ସବୁ ଦେବତାଙ୍କ ମାତା

।

ସେ ଦୁଇ ପୂର୍ବର ଶାପେ ମଞ୍ଚେ ଅବତରି

ସେ ଦେବୀ ଗର୍ଭୁ ଜନମ ହେବେ ଦେବ ହରି

।

ବସୁଦେବ ଯେ କଶ୍ୟପ ଅଦିତି ଯେ ବାମା

ଆଗହୁଁ ଆମ୍ଭେ ଏ କଥା କରିଛୁ ସର୍ଜନା

।

ଏବେ ବିଷ୍ଣୁ ନାଥ ଦେଲେ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଯେ ରୋମ

ଦେବକୀ ଦେବୀର ଗର୍ଭେ କରାଇବା ଜନ୍ମ

।

ସୋଦର ଭଉଣୀ ଅଟେ ସେ କଂସରାଜାର

ଇନ୍ଦୁମତୀ ରାଣୀ ଗର୍ଭୁ ଜନ୍ମ ଦୁହିଁଙ୍କର

।

ଉଗ୍ରସେନ ନୃପତିର ସେ ଜ୍ୟେଷ୍ଠ ଦୁହିତା

ଦୃମିଳ ଅସୁର ଅଟେ କଂସରାଜା ପିତା

।

ଏମନ୍ତ ଶୁଣି ବାସବ ବ୍ରହ୍ମାଙ୍କୁ ବୋଇଲେ

କଥାଏ ପୁଚ୍ଛିବି ତାତ ଆଜ୍ଞା ମୋତେ ହେଲେ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ପଚାରୁ କିନା ଦେବରାୟ

ଯାହା କିଛି ତୋ ମନରେ ହେଉଛି ସଂଶୟ

।

ଇନ୍ଦ୍ର ବୋଇଲେ କଶ୍ୟପ ମୁନି ପୁଣ୍ୟମୟ

ଯାହା ତହୁଁ ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀର ଉଦୟ

।

ତୋହ ସମାନ ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗ ଯୋଗ ସିଦ୍ଧ ପୁଣି

ଯାହାର ପିତା ମରୀଚି ନାମେ ମହାମୁନି

।

ବେଦ ବିଦ୍ୟାରେ ସମ୍ପନ୍ନ ବ୍ରହ୍ମତତ୍ତ୍ଵଜ୍ଞାତା

ଚଉଦ ଭୁବନରେ ଯେ ଅଟଇ କରତା

।

ତାହାଙ୍କ ଭାରିଯା ନାମ ଅଦିତି ସୁନ୍ଦରୀ

ତାହାର ମହିମା ମୁଖେ କେବା କହିପାରି

।

ତେତିଶକୋଟି ଦେବତା କଲା ଯେହୁ ଜାତ

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ଅପର୍ଣ୍ଣା ଦେବୀ ଆଦି ବୃଦ୍ଧମାତ

।

ଅମର ବଇକୁଣ୍ଠର ଅଟଇ କାରିଣୀ

ତାହାର ଭିଆଣ ସିନା ଚରାଚର ପ୍ରାଣୀ

।

ସେ କେମନ୍ତେ ପାଇଲେ ହେ ଏଡ଼େବଡ଼ ଶାପ

ମର୍ତ୍ତ୍ୟମଣ୍ଡଳେ ଧଇଲେ ମାନବ ସ୍ଵରୂପ

।

ଏ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହିବା ଗୋସାଇଁ

ଏତେ ବୋଲି ବ୍ରହ୍ମାପାଦେ ଇନ୍ଦ୍ର ପଡ଼େ ଶୋଇ

।

ପୁଣି କୃତାଞ୍ଜଳି ହୋଇ ପୁଚ୍ଛିଲେ ବାରତା

ଫିଟୁ ମନୋଭ୍ରାନ୍ତି ମୋର କହ ତଥ୍ୟ କଥା

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ମୂରତି

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ଜଗଜ୍ଜନ ଜ୍ୟୋତି

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ସଂସାର କାରଣ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ଦୁଷ୍ଟ ନିବାରଣ

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ଅନନ୍ତ ମୂରତି

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ଶୂନ୍ୟବ୍ରହ୍ମ ଜ୍ୟୋତି

।

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଧାରଣ

ଜୟ ତୁ ଜୟ ତୁ ରୋମ ଜଗତ କାରଣ

।

ମୁଁ ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତ ଦାସ ତୁମ୍ଭର ଶରଣ

ଅନ୍ତଃକାଳେ ମୋତେ ନାଥ କରିବ କାରଣ।

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ତୁ  ଇନ୍ଦ୍ର ପୁଚ୍ଛା କଲୁ ଯାହା

ସାବଧାନ ହୋଇ ଏବେ ଶୁଣ ତୁହୋ ତାହା

।

ଭୁବନଲୋକ ଉପରେ ସ୍ଵର୍ଗ ହିଁ ସୁସଞ୍ଚ

ଦେବତାଙ୍କର ଭୁବନ ଅଟେ ଅତି ଉଚ୍ଚ

।

ମହଲୋକ ଲକ୍ଷେ ଯୁଣ ପରେ ମନୁଲୋକ

ମନୁଲୋକ ପରେ ଲକ୍ଷଯୋଜନ ସନକ

।

ସନକ ଉପରେ ଲକ୍ଷଯୁଣ ବ୍ରହ୍ମଲୋକ

ବ୍ରହ୍ମଲୋକ ପରେ ଲକ୍ଷଯୁଣ ରୁଦ୍ରଲୋକ

।

ଲକ୍ଷେ ଯୁଣେ ରୁଦ୍ରଲୋକ ପରେ ନିରଞ୍ଜନ

ଜ୍ୟୋତିର୍ମୟ ପୁର ତହିଁ ଅଟେ ମହାଶୂନ୍ୟ

।

ଶୁଣ ସୁରପତି ନିରଞ୍ଜନ ଲୋକ ବିଧି

ଯେ ବେଳେ ଯାହା ବାଞ୍ଛନ୍ତି ହୁଏ ତାହା ସିଦ୍ଧି

।

ଅନାମ ଅନୁପମ ଯେ ଅକଥନ ପୁର

ଅଦୃଷ୍ଟ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ସେହୁ ଶ୍ରୁତି ଅଗୋଚର

।

ସବୁ ଭୁବନ ଉପରେ ଅତି ପୁଣ୍ୟମୟ

ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଗ୍ରହ ତାରା ନୁହନ୍ତି ଉଦୟ

।

କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଳୟଟି ହୋଇବାକ ଯଦି

ଏ ଭୁବନେ କେବେ ଜଳ ନ ପାରଇ ଭେଦି

।

ସେହି ଭୁବନେ ବସନ୍ତି କେତେ ପୁଣ୍ୟଦେହୀ

ଜନମ ମରଣ ବାଧା ତାଙ୍କୁ ନ ଲାଗଇ

।

ଅଜୟ ଅଜ୍ରାମର ସେ ଲୋକଙ୍କର କାୟ

ଇନ୍ଦ୍ର ନୈର୍ଋତ ଦିଶନ୍ତି ତିରଣର ପ୍ରାୟ

।

ଚଉଦପୁର ଉପରେ ନିରଞ୍ଜନ ପୁର

ଛୟାଣୋଇସସ୍ର ଯୂଣ ତାହାର ବିସ୍ତାର

।

ଅମୂଲ୍ୟ ରତ୍ନେ ନିର୍ମାଣ ହୋଇଛି ସେ ଭୂମି

ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ବିଜୟ ତହିଁ ନାରାୟଣ ସ୍ଵାମୀ

।

ଅଲେଖ ପୁରୁଷ ସେହି ପୁର ଅଧିକାରୀ

ଦିଗପାଳ ପଦମାନ ତାକୁ ନୁହେଁ ସରି

।

ଅଦେହ ଅଣାକାର ଯେ ଅଦୃଷ୍ଟି ଅଶ୍ରୁତି

ପରମାନନ୍ଦ ସ୍ଵାମୀ ଯେ ଏକା ବିହରନ୍ତି

।

ସେହି ନିଦାବିଷ୍ଣୁଙ୍କର ପୁର ସିଂହଦ୍ଵାରେ

ଦେବନାଶନ ବୃକ୍ଷେକ ଅଛି କିଛିଦୂରେ

।

ତାହାର ମହିମା ମୁଖେ କହି ନ ସରଇ

ଠିକ ଠିକକରି ପଦ କେତେ କହିଲଇଁ

।

ଯାହା ଯାହା ଦୃଶ୍ୟ ତାହା କହେ ଜମ୍ଭଭେଦୀ

ଅମୃତ ଅମୋହ ତହିଁ ହୁଅଇ ସମ୍ପାଦି

।

ଅମୋହ ଅକଳନ ସେ ତରୁ କାମନିଧି

ହେତୁ ଅହେତୁ ଅଛନ୍ତି ତହିଁ ଗୁଣଭେଦୀ

।

ଶାନ୍ତ ଶୀଳ ସତ୍ୟ ଦୟା ବିବେକ ଅକାମ

ଏ ଷଡ଼ପ୍ରକାରେ ଜାଣ ତରୁ ଡାଳ ନାମ

।

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ସେ ତରୁ ଡାଳମାନ

ପତ୍ର ଫଳ ପୁଷ୍ପ ତହିଁ ନାହିଁ ବିଦ୍ୟମାନ

।

ରବି ଶଶୀ ଅଗ୍ନି ଅନ୍ଧକାର ଚାରି ଜାତି

ଏ ଚାରି ଜାଣ ଅଟନ୍ତି ତରୁ ଚାରିମୂର୍ତ୍ତି

।

ଦେବତାମାନଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ଅଟଇ ସେ ବୃକ୍ଷ

ସେ ଛାଇ ମାଡ଼ିଲେ ଦେବେ ମରନ୍ତି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ

।

ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଯୋଜନ ହିଁ ସାନ ସାନ ଡାଳ

ତାହାକୁ ବେଢ଼ି ଅଛଇ ସପତ ବକଳ

।

ଯେତେକ ଦେବତା ସେହି ବଟତଳେ ଯାନ୍ତି

ସିଦ୍ଧ ସାଧକ ହେଲେ ସେ ଅବଶ୍ୟ ମରନ୍ତି

।

ଛାଇ ମାଡ଼ିଲେ କଦାପି ନ ଯାଇ ପାଲଟି

ତକ୍ଷଣେ ମୂର୍ଦ୍ଧନା ଯାଏ ତାହାଙ୍କର ଫାଟି

।

ଅନେକ ଦେବତାଙ୍କର ମୁଣ୍ଡ ହାଡ଼ମାଳ

ନିରତେ ପଡ଼ିଅଛନ୍ତି ସେହି ବଟତଳ

।

ଷଡ଼ ଯୋଜନ ଓସାର ଶତଯୁଗ ଉଚ୍ଚ

ଦେବତାଙ୍କ ଅସ୍ଥି ପଡ଼ି ହୋଇଛି ସୁସଞ୍ଚ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଇନ୍ଦ୍ର ଦିଗପାଳ ଆଦି ଦେବଗୋଷ୍ଠୀ

ରବି ଚନ୍ଦ୍ର ଶିର ପଡ଼ିଅଛି କୋଟି କୋଟି

।

ମହାମହିମା ତରୁ ସେ ଅନନ୍ତ ତା କାୟା

ଅନେକ ଦିନରୁ ସେହି ବିସ୍ତାରିଛି ମାୟା

।

ଶତେ ଯୋଜନ ବିସ୍ତାର ଶତେଯୂଣ ଉଚ୍ଚ

ବିସ୍ତାର ତରୁ ଅଟଇ ଡାଳେ ବଡ଼ଘଞ୍ଚ

।

ସେ ତରୁର ତିନିକୋଟି ଯୋଜନ ଅନ୍ତରେ

ବାଞ୍ଛାବଟ ନାମେ ବଟ ଅଛି ଏତେ ଦୂରେ

।

ସେ ବଟର ମହିମା ତୁ ଶୁଣ ସୁରରାୟେ

ତା ତଳ ଆହ୍ଲାଦ ଲାଗେ ଦେବଲୋକ ପ୍ରାୟେ

।

କଳ୍ପାନ୍ତର ତରୁ ସେହି ସୁରସିଦ୍ଧି ବାସ

କୋଟି କୋଟି ପ୍ରଳୟରେ ତରୁ ନୁହେଁ ନାଶ

।

ଲକ୍ଷେ ସତୁରି ସହସ୍ର ଯୋଜନ ସେ ତରୁ

ଉଚ୍ଚ ଅଠାଣୋଇସସ୍ର ଯୂଣ ଅତି ଭୀରୁ

।

ସେ ବଟର ତଳେ ଉଭା ହେଲେ ଜଣାଯାଇ

ସହସ୍ରେ ଯୁଗ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ମୃତ୍ୟୁ ତାକୁ ନାହିଁ

।

ଦଶମୁଖ ବ୍ରହ୍ମା ଅଷ୍ଟପୁତ୍ର ଆଣିଥିଲେ

ତହିଁରେ ସେ ଆଠ ବଟ କରି ନିର୍ମାଣଲେ

।

ସ୍ଵର୍ଗ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ପାତାଳ ତ୍ରିଭୁବନ ଭିତରେ

ସାତଗୋଟି କଳ୍ପବଟ ଅଛି ତରୁସାରେ

।

ଯେଉଁ ଆଠଗୋଟି ବଟ ପୁରାଣେ ବଖାଣି

ବାଞ୍ଛାନାମେ ଆଠବଟ ସର୍ଜିଲା ସେ ଆଣି

।

ଲଙ୍କାପୁରେ ନିକୁମ୍ଭିଲା ନାମେ ଅଛି ବଟ

ଅମୃତ ନାମରେ ବଟ ପାତାଳ ନିକଟ

।

ସଙ୍କେତ ନାମରେ ବଟ ଯଶୋଦନ୍ତୀ ପୁରେ

ବାଞ୍ଛାବଟ ଅଛି ଚିତ୍ରକୂଟ ନିକଟରେ

।

କଳ୍ପନା ବଟ ଅଛଇ ଶ୍ରୀନୀଳଶଇଳେ

ନୀଳନାମେ ବଟ ଅଛି ମେରୁଗିରି ତଳେ

।

ନିର୍ମଳ ବଟ ସାକ୍ଷାତେ ମେରୁଗିରି ପ୍ରଭା

ଅମର ଭୁବନେ ସେହି ପାଉଅଛି ଶୋଭା

।

ଦେବନାଶନ ସେ ବଟ ନିରଞ୍ଜନପୁରେ

ଏରୂପେ ଏ ଆଠବଟ ଅଛି ତ୍ରିଲୋକରେ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବୋଇଲେ ତୁ ଶୁଣ ଆହେ ଶଚୀନାଥ

ବାଞ୍ଛାବଟ ଆଠପତ୍ର ଆଠବଟ ଜାତ

।

ସେ ବାଞ୍ଛାବଟର ମୂଳେ ଗୋମାତାର ବାସ

ସଚରାଚର ବୁଲି ସେ ହୋଇଲା ନିରାଶ

।

ସୁରଭୀ କପିଳା ଆଦି ଅଶୀସସ୍ର ମୂଳେ

ଇଚ୍ଛାସୁଖେ ବିହରନ୍ତି ବାଞ୍ଛାବଟ ତଳେ

।

ମନୋହର ବନ ତହିଁ ଅଛି ତରୁସାର

ଶୋଭାରେ ସେ ବଇକୁଣ୍ଠପୁର ପଟାନ୍ତର

।

ସୁସଞ୍ଚ ଶୀତଳ ପରିମଳ ଦିବ୍ୟ ସ୍ଥାନ

ସଦା ବହେ ମଧୁ ମୃଦୁ ମଳୟ ପବନ

।

ଷଡ଼ରସର ଭୋଜନ ଲୋଡୁଥାନ୍ତି ସେହି

ମନେ ଚିନ୍ତାକରି ବାଞ୍ଛା କଲେ ପାଇ ତହିଁ

।

ବାଞ୍ଛା କଲାମାତ୍ରେ ସିଦ୍ଧ ହୁଏ ମନସ୍କାମ

ତେଣୁକରି ସେ ତରୁର ବାଞ୍ଛାବଟ ନାମ

।

ଅନାଦି ଦେବୀ ସେ ତିନିପୁର ଠାକୁରାଣୀ

ତରୁମୂଳରେ ଶୋଇଲେ ଦେବୀ ଗୋସାମଣୀ

।

ଏଥୁ ଅନନ୍ତରେ ପୁଣି କେତକ ଦିନରେ

କଶ୍ୟପ ଋଷି ସ୍ଵର୍ଗକୁ ବିଜେ ଧାତିକାରେ

।

ମନପବନ ତ୍ରିଦଣ୍ଡୀ ଆରୋହିଣ ଗଲେ

ତୁରିତେ ମିଳିଲେ ଯାଇ ବଇକୁଣ୍ଠଆଳେ

।

ଅଦିତି ଦେବୀଙ୍କୁ ସଙ୍ଗେ ଯାଇଛନ୍ତି ଘେନି

ବିଷ୍ଣୁର ଭୁବନେ ଚଳିଯାନ୍ତି ମହାମୁନି

।

ଥୋକାଏ ଅନୁସରି ସେ ଯାଇଣ ନିକଟେ

ଯାଉଁ ଯାଉଁ ଗୋମାତାଙ୍କୁ ଦେଖିଲେକ ବାଟେ

।

ମନୋବାଞ୍ଛା କରି ଦେବୀ ବାଞ୍ଛାବଟ ତଳେ

ଆତ୍ମାରେ ଲୟ ଲଗାଇଛନ୍ତି କୁତୂହଳେ

।

ଏ ସମୟେ ଚାହିଁଲେ ସେ ଗିରି ସ୍ଥିର ଦୃଷ୍ଟି

ଅଧୋମୁଖେ ମୁନି ସଙ୍ଗେ ହେଲେ ଭେଟା ଭେଟି

।

ଦେଖି ଅଦିତି ମୁନିର ଗର୍ବହିଁ ଅପାର

ଗାୟତ୍ରୀ ଦେବୀକି ସେ ନ କଲେ ନମସ୍କାର

।

ଥୋକାଏକ ବାଟ ଚାଲି ଗଲେ ଆଡ଼ ହୋଇ

ଗୋମାତା ମୁଖ ଟେକିଣ ଦେଲେ ତାକୁ ଚାହିଁ

।

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ବିଚାରନ୍ତି ପୁଣି ମହାମାୟା

ଆରେ ଆରେ କଶ୍ୟପ ତୁ ଏଡ଼େକ ନିର୍ଦ୍ଦୟା

।

ଆମ୍ଭେ ଯେ ଜଗତମାତା ସଂସାର କାରେଣୀ

ଆମ୍ଭ ଭିଆଣ ସଚରାଚର ଏ ଧରଣୀ

।

ଦେବତାଙ୍କ ମାତା ଆମ୍ଭେ ଅଟୁଁ ଅଗ୍ରଲେଖା

ଚାରିଖାନି ଜୀବଜନ୍ତୁ ଆମ୍ଭେ କରୁ ରକ୍ଷା

।

ତୁ ମୁନି କିପାଁ ଆମ୍ଭଙ୍କୁ କରୁ ଅମାନନା

ଅଦିତି ସଙ୍ଗେ ଥିବାରୁ ଏଡ଼େ ଗର୍ବ ସିନା

।

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ଦେଖି ତୁ ଯେବେ ବାଟଭାଙ୍ଗି ଗଲୁ

ଅନେକ ମହାପାପ ହିଁ ଆମ୍ଭେ ଅରଜିଲୁ

।

ଏଡ଼େକ ଗର୍ବ ବହିଲୁ ନ ଚିହ୍ନିଲୁ ମୋତେ

ଆମ୍ଭେ ତ ତୋହର ମାତା ଅଟୁରେ ଯୁକତେ

।

ତୁମ୍ଭେ ବିଚାରିଲେ ଆମ୍ଭେ ଜଗତର ପିତା

ମୋର ଉପରେ ଆନ କେ ଅଛଇ ଦେବତା

।

ମୋର ପୁତ୍ର ଆତଯାତ ହେଉଛନ୍ତି ମହୀ

ବଡ଼ିମାପଣେ ବଢ଼ିଲୁ ବିଚାର ତୋ ଏହି

।

ତେଣୁକରି ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ନ କଲୁ ମାନ୍ୟଧର୍ମ

ଯାହା ଅର୍ଜିଲୁ ଭୁଞ୍ଜିବୁ ସିନା ସେହି କର୍ମ

।

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ଧଇଲୁ ତୁ ଯେବେ ପାପବୁଦ୍ଧି

ଆମ୍ଭର ଏ ଶାପ ତୋତେ ପଡ଼ୁ ଯଥାବିଧି

।

ଆମ୍ଭ ଶାପେ ଜାତ ହୁଅ ଯାଇଁ ମର୍ତ୍ତ୍ୟଲୋକେ

ମୋହର ଶାପ ମେଣ୍ଟିଣ ନ ଯାଉରେ ଥୋକେ

।

ମର୍ତ୍ତ୍ୟପୁରେ ଜାତ ହୁଅ ସସ୍ରେ ଜନ୍ମଯାଏ

ଯାଅ ଯାଅ ଜାତହୁଅ ମାନବର କାୟେ

।

ଏ ଯେ ଅଦିତି ଭାରିଯା ତୋର ପ୍ରିୟବତୀ

ଏ ଯେ ମାନବ ଦେହରେ ହେବ ଉତପତ୍ତି

।

ଏତେକ କହି ଗୋମାତା ରହେ ତୁନିହୋଇ

କରପତ୍ର ଯୋଡ଼ି ମୁନି ମିଳି ଆଗେ ଯାଇ

।

ଡରେ କମ୍ପମାନ ହେଉଅଛି ମହାଋଷି

ଗୋମାତା ଚରଣତଳେ ଶିରକୁ ନିବେଶି

।

ସାଷ୍ଟାଙ୍ଗେ ଛାମୁରେ ପଡ଼ି ଶୁତି ଗଡ଼ଘାଲି

ନୟନୁ ଲୋତକ ଝରି ପଡ଼େ ମହୀସ୍ଥଳୀ

।

ଏଥକୁ କାରଣ ମୋତେ ଗୋମାତା ଗୋ କହ

ଶାପର କାରଣ କରି ମୁକ୍ତି ମୋତେ ଦିଅ

।

ମତ୍ତଗର୍ବ ଆଚରି ମୁଁ ଅର୍ଜିଲଇଁ ଯଶ

ଏ ମୋହର କର୍ମରେ ସେ ଫଳିଲା ଅବଶ୍ୟ

।

ଏ ଘୋର ଶାପରୁ ମୋତେ ଉଦ୍ଧାର ଗୋ ମାଏ

ମୁହିଁ ଶରଣ ପଶିଲି ଡରେ ତୋର ପାୟେ

।

ଗୋମାତା ବୋଇଲେ ତୁ ଯେ ଜ୍ଞାନବନ୍ତହୋଇ

ଦୋଷ ଅନୁକ୍ରମେ ଆମ୍ଭ କୋପ ଜାତହୋଇ

।

ଆମ୍ଭେ ଜଗତଜନନୀ ଅଟୁ ପୁଣି ଶ୍ରେଷ୍ଠ

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତୁ ନମସ୍କାର ନ କଲୁ ପାପିଷ୍ଠ

।

ତେଣୁ ତୋତେ ଦେଲୁ ଆମ୍ଭେ ମହାଘୋରଶାପ

ଦୋଷ ଅନୁକ୍ରମେ ଜାତହେଲା ଆମ୍ଭ କୋପ

।

ମୁକତ ହୋଇବୁ ଯେବେ ହୋଇଲୁ କାର୍ପଣ୍ୟ

ତହିଁର ତଦନ୍ତ କଥା ଶୁଣ ସାବଧାନ

।

କୃତାନ୍ତେ ତ୍ରେତା ଦ୍ଵାପର ଆଦି ତିନିଯୁଗେ

ଉପୁଜିବ ତିନିରୂପ ଧରି ମହୀଭାଗେ

।

ଆମ୍ଭର ଶାପ ନୋହିବ ତୋତେ ଅକାରଣ

ଗର୍ଭେ ତୋର ଉପୁଜିବେ ଦେବ ନାରାୟଣ

।

ପୃଥିବୀର ମହାଭାରା ନିବାରିବା ପାଇଁ

ଯୋନିଜାତ ହେବେ ବିଷ୍ଣୁ ନରଦେହ ବହି

।

ପୂର୍ବର ହେତୁ ଘେନି ତୁ ହେବୁ ମହାଯୋଗ୍ୟ

ବିଷ୍ଣୁନାଥଙ୍କୁ କୋଳରେ ଧରିବୁ ତୋ ଭାଗ୍ୟ

।

ଏ ଶାପ ତୋତେ ଅହିତ ନୁହେଁ ମୁନିବର

ବାଞ୍ଛା ସିଦ୍ଧି ହେଲା ମନେ ଆନ ତୁ ନ ଧର

।

ଯେବଣ ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ଚିନ୍ତା କରୁଅଛି ଧ୍ୟାନେ

ସେ ତୋହର କୋଳେପୁତ୍ରହେବେ ବିଦ୍ୟମାନେ

।

ଏ ତୋହର ପ୍ରିୟବତୀ ଭାରିଯା ଯୁବତୀ

ଏ ତୋର ସଙ୍ଗେ ମାନବେ ହେବ ଉତପତ୍ତି

।

ପ୍ରଥମେ ସତ୍ୟଯୁଗରେ ହେବୁ ଅବତାର

ଯମଦଗ୍ନି ବୋଲି ନାମ ହୋଇବ ତୋହର

।

ରୁଚିକ ମୁନିଙ୍କଠାରୁ ହେବୁ ଉତପତ୍ତି

ରେଣୁକା ନାମେ ତୋ ଭାର୍ଯ୍ୟା ହେବ ଏ ଅଦିତି

।

ତାହାର ଗର୍ଭରେ ପୁତ୍ର ହୋଇବ ଜନମ

ସ୍ଵୟଂ ବିଷ୍ଣୁ ସେହି ତାଙ୍କ ନାମ ପର୍ଶୁରାମ

।

ତ୍ରେତୟା ଯୁଗରେ ପୁଣି ରଘୁବଂଶେ ଜାତ

ହୋଇବୁ ତୋହର ନାମ ହେବ ଦଶରଥ

।

ଅଦିତି କୌଶଲ୍ୟା ନାମେ ହେବ ତୋର ନାରୀ

ତା ଗର୍ଭରୁ ରାମରୂପେ ଜନ୍ମିବେ ଶ୍ରୀହରି

।

ରାବଣକୁ ବଧକରି ବିଧ୍ଵଂସିବେ ଲଙ୍କା

ଖଣ୍ଡିବେ ସ୍ଵର୍ଗର ଭୟ ଦେବତାଙ୍କ ଶଙ୍କା

।

ଦ୍ଵାପର ଯୁଗରେ ଜାତ ହୋଇବୁ ତୁ ଯାଇ

ବସୁଦେବ ବୋଲି ନାମ ବୋଲାଇବୁ ତହିଁ

।

ଅଦିତି ଉପୁଜିବ ଦେବକୀ ରୂପ ହୋଇ

ପାଇବୁ କାରଣ ରାମକୃଷ୍ଣ ଉପୁଜାଇ

।

ତିନିଯୁଗେ ଏହିପରି ତିନିରୂପ ହେବୁ

ତଦଅନ୍ତେ ମୋର ଏହି ଶାପରୁ ତରିବୁ

।

ତେବେଯାଇ ନିଜ ଭୂମି ପାଇବୁ କଶ୍ୟପ

ହରିବୁ ଯେତେ ତୋହର ପୂର୍ବଜନ୍ମ ପାପ

।

କଶ୍ୟପ ବୋଇଲେ ମାଗୋ ଯେ ତୋହର ଇଚ୍ଛା

ନିଅନ୍ତା ବିହନ୍ତା ଜନମାତା କର ରକ୍ଷା

।

ତୁମ୍ଭେ ଯାହା ବୋଇଲ ସେ ନୋହିବ ଅନ୍ୟଥା

ଯୋନିଜାତ କଲେ ମୋତେ ପାଇବି ଅବସ୍ଥା

।

ଗୋମାତା ଚରଣ ତଳେ ମୋର ନିତ୍ୟ ସେବା

ଦୀନ ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦ ମୁଁ ମୋତେ ନିସ୍ତରିବା

।

କଶ୍ୟପ ମୁନି ବୋଇଲେ ଶୁଣ ତୁ ଗୋ ମାତ

ବଡ଼ ସଂଶୟ ମୋ ମନେ ହୋଇବାରୁ ଜାତ

।

ପଚାରୁଛି ମୋତେ ଯାହା ସଂକ୍ଷେପି କହିବା

ଏ ତୋହର ପାଦତଳେ କରୁଛି ମୁଁ ସେବା

।

ଅଗୋଚର କଥା ମୋତେ କହିଲ କାହିଁକି

ସଂପ୍ରତେ ନ ଗଲା ମୋର ମନରେ ତହିଁକି

।

ତୁମ୍ଭେ ବୋଇଲ ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁ ନରଦେହ ବହି

ଯୋନିରେ ଜାତ ହୋଇଣ ଉଦ୍ଧାରିବେ ମହୀ

।

ମଞ୍ଚର କଥା ସଂପ୍ରତେ କରିବି କେମନ୍ତେ

ଏ କଥା ବଡ଼ ସନ୍ଦେହ ଲାଗୁଅଛି ମୋତେ

।

ବ୍ରହ୍ମା ଶଙ୍କର କରନ୍ତି ସେ ସ୍ଵାମୀଙ୍କୁ ଲୟେ

ଶିବ ବ୍ରହ୍ମା ଯାର ପାଦ ଉଦକ ନ ପାଏ

।

ଦେବଧିଦେବଙ୍କର ଯେ ଅଟେ ଆଦିମୂଳ

ରେଖ ରୂପ ବର୍ଣ୍ଣ ଯାର ନାହିଁ ଶୂନ୍ୟଠୂଳ

।

ଅଦୃଷ୍ଟ ଅଶ୍ରୁତ ସେହୁ ଅଣାକାର ସ୍ଵାମୀ

ଚିହ୍ନ ବର୍ଣ୍ଣ ଯାର ନାହିଁ ସେହି ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ

।

ଦେବେ ଅଗୋଚର ବୋଲି ଯାହାକୁ ବୋଲନ୍ତି

ଗର୍ଭୁ ଜାତହୋଇ ନର୍କ ଭୋଗିବେ କେମନ୍ତି

।

ଏଥିର କାରଣ ମୋତେ କହ ତୁ ଗୋ ମାଏ

ଶ୍ରୀହରି କଥା ଶୁଣି ମୋ ପାପ ଯାଉ କ୍ଷୟେ

।

ଗାୟତ୍ରୀ ବୋଇଲେ ଶୁଣ ତୁ କଶ୍ୟପ ମୁନି

ବହୁତ କାଳର କଥା ବେଦାନ୍ତର ବାଣୀ

।

ତାହା ସଦଭାବେ ତୋତେ କହିବା କଶ୍ୟପ

ଶାପ ନିବାରିବା ତୋର ଖଣ୍ଡିବାନା ପାପ

।

ଯେତେବେଳେ ଏ ପୃଥ୍ଵୀରେ ନ ଥିଲେ କେ ଆନ

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ଵର ଥିଲେ ତିନିଜଣ

।

ବିନ୍ଦୁ ନ ଥାଇ ତିନିହେଁ ହୋଇଲେ ସମ୍ଭୂତ

ଅନାଦି ତାହାଙ୍କ ପିତା ଆଦି ତାଙ୍କ ମାତ

।

ତିନିଭାଗ କରିବିନ୍ଦୁ ବାଣ୍ଟିଲେ ଅନାଦି

ତିନି ପୁତ୍ର ହୋଇ ଏହି ପୃଥିବୀ ସମ୍ପାଦି

।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ଵର ନାମ ଏହାଙ୍କର

ପ୍ରଳୟ ଜଳୁ ଏ ତିନି ହେଲେ ଅବତାର

।

ପ୍ରଥମ ପୁତ୍ର ଯେ ତାର ବ୍ରହ୍ମା ନାମ ଦେଲା

ସକଳ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ବୁଦ୍ଧିବଳେ ସେ ସର୍ଜିଲା

।

ଓଁକାର ମୂଳମନ୍ତ୍ର ଯେ ଶିଶୁ ବେଦ ବାଣୀ

ଏ ସଂସାରଯାକ ତାହା ସଞ୍ଚିଲାକ ଆଣି

।

ବେଦ ବିଦ୍ୟାଦି ଯାବତ କର୍ମ ଧର୍ମ ବିଧି

ମନ୍ତ୍ରର ବାସନା ହେତୁ କଲା ସର୍ବସିଦ୍ଧି

।

ଦ୍ଵିତୀୟ ପୁତ୍ର ଯେ ହେଲେ ବିଷ୍ଣୁ ଅବତାର

ସଂସାର ରକ୍ଷଣକାରୀ ମଦନ ଗୋପାଳ

।

ଦୁଷ୍ଟ ଜନ ସଂହାରିଣ ସନ୍ଥ ପ୍ରତିପାଳି

ସକଳ ଅଧିକାରୀ ତା ନାମ ବନମାଳୀ

।

ତୃତୀୟ ପୁତ୍ର ଈଶ୍ଵର ମହାଦେବ ସ୍ଵାମୀ

ମାତାର ରୂପ ଦେଖିଣ ହେଲେ ମହାକାମୀ

।

ଯୁକତେ ଉଲଗ୍ନ ସେହି ଅଟେ ଯୋଗେଶ୍ଵର

ଆଦିମାତାର ସଙ୍ଗତେ କଲେକ ବିହାର

।

ବିଷ୍ଣୁ ଏମନ୍ତ ଦେଖିଣ କଲେ ମହାରୋଷ

ଆହେ ମହେଶ୍ଵର ତୁମ୍ଭେ କଲ ବଡ଼ ଦୋଷ

।

ଏଡ଼େ ବଡ଼ ଅନୀତି ତୁ କଲୁ ମତ୍ତଭୋଳେ

ଜାଣୁ ଜାଣୁ ମାତାକୁ ତୁ ହରିଲୁ ଏକାଳେ

।

ମାତାକୁ ହରଣ କରି ହେଲୁ ମହାପାପୀ

ତୋର ମୁଖ ନ ଚାହିଁବୁ ଆମ୍ଭେ ଯେ କଦାପି

।

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁ ଦେବତା ମୁଖୁ ଏସନକ ଶୁଣି

ହତଜ୍ଞାନ ହୋଇଲେକ ଦେବ ଶୂଳପାଣି

।

ଛାଡ଼ି ଅଲଗା ହୋଇଲେ ଶିବ ତତକ୍ଷଣ

ଲାଜେ ତଳେ ମଥା ପୋତି ହେଲେ ବିଡ଼ମ୍ଵନ

।

ଖଣ୍ଡଦୂର ଯାଇ ଉଭା ହେଲେ ଶୂଳଧାରୀ

ଦେବତାଙ୍କୁ ନ ଚାହିଁଲେ ମୁଖ ତୋଳିକରି

।

ଏହାଦେଖି ବିଷ୍ଣୁନାଥ ବହି ମହାରୋଷ

ଆଦି ଅପର୍ଣ୍ଣାକୁ ଚାହିଁ ବୋଇଲେ ଏ ଭାଷ

।

ତୁ ମହାମାୟୀ ସବୁରି ଅଟୁ ଠାକୁରାଣୀ

ଏଡ଼େ ଅନୀତି କଥା ତୁ ଆଚରିଲୁ ପୁଣି

।

ବୃଦ୍ଧମାତା ହୋଇ ତୋର ଏଡ଼େକ ଶରଧା

କେମନ୍ତେ ତେଜିଲୁ ତୁହି ଲାଜଭୟ ବାଧା

।

ବାଳୁତ ପୁଅକୁ ଏହିକ୍ଷଣି ଜାତକଲୁ

ସେ ଅଜ୍ଞାନ କେମନ୍ତେ ତୁ ତାକୁ ଦେହ ଦେଲୁ

।

ଅନାଦି ପରା ପତିକି କଲୁ ତୁ ଲୋ ତ୍ୟଜା

କାମଗରବେ ଛାଡ଼ିଲୁ ଜାତି କୁଳ ଲଜ୍ଜା

।

ତେବେକି ବୋଲିବା ତୋର ପ୍ରକୃତିର ଦୋଷ

ଅଯୋଗ୍ୟପଣେ ତୋହର ଧର୍ମ ଗଲା ନାଶ

।

ଯଦ୍ୟପି ଏଯୋନିଗୋଟା ନଥାନ୍ତା ତୋଦେହୀ

ଏତେବଡ଼ ଅନୀତି ତୁ କରନ୍ତୁ କିପାଇଁ

।

ଅନେକ ଝିଙ୍ଗାସ ଯହୁଁ କଲେ ବିଷ୍ଣୁନାଥ

ଶୁଣିଣ ଆଦି ଅପର୍ଣ୍ଣା ଲୁଚାଇଲେ ମାଥ

।

ବିଷ୍ଣୁଙ୍କୁ ବୋଇଲେ ତୁରେ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ହୋଇ

ମୋତେ ଝିଙ୍ଗାସ ବଚନ କହିଲୁ କିପାଇଁ

।

ପ୍ରାଣୀ ଉପରେ ପ୍ରକୃତି ଅଟେ ବଳିୟାର

ଏ ପ୍ରକୃତି କରୁଅଛି ସବୁ ଅନାଚାର

।

ପାପ ପୁଣ୍ୟ ଭୋଗେ ପ୍ରାଣୀ ପ୍ରକୃତିର ବଳେ

ପ୍ରକୃତିକି ବଳି ଆଉ ନାହିଁ ଏ ଶୟଳେ

।

ଏ ମୋର ପ୍ରକୃତି ଯହୁଁ ବଳାଇଲା ମୋତେ

ତେଣୁ ଦୂଷିତା ହୋଇଲି ସିନା ଏ ଜଗତେ

।

ପ୍ରକୃତି କଲା ମୋହର ପୁତ୍ରଠାରେ ଆଶ

ମୁଁ ଅବା ନ ଜାଣିଲି ମୋ ଯୋନିର କିଦୋଷ

।

ତୁ ଯେ ଜ୍ଞାନବନ୍ତ ହୋଇ ପାପ ନ ଜାଣିଲୁ

ଯହୁଁ ଜାତହୋଇ ସେହି ଯୋନିକି ନିନ୍ଦିଲୁ

।

ଯହିଁରୁ ଜାତ ହୁଅନ୍ତି ପ୍ରାଣୀ ଚରାଚର

ତାକୁ ନିନ୍ଦୁ ତହୁଁ ଜାତ ହୁଅ ଲକ୍ଷେବାର

।

ରଜବୀର୍ଯ୍ୟ କୁମ୍ଭୀପାକେ ଦଶମାସ ରହି

ଜନମ ହୁଅ ମାନବ ଦେହ ତୁହି ବହି

।

ଶୁଣ ହୋ କଶ୍ୟପ ତୁମ୍ଭେ ପଚାରିଲ ଯାହା

ସଂକ୍ଷେପି କହିଲୁଁ ଆମ୍ଭେ ତୁମ୍ଭ ଆଗେ ତାହା

।

ସେ ଅନାଦି ଅପର୍ଣ୍ଣାର ପୂର୍ବ ଶାପ ଯୋଗେ

ଶ୍ରୀ ବିଷ୍ଣୁନାଥ ଜନମ ହେବେ ଯୋନିମାର୍ଗେ

।

ଏଥକୁ ଭ୍ରାନ୍ତି ତୁ ମନେ ନ କର ହୋ ମୁନି

କାରଣ ହେବ ମାନବ ଜନ୍ମ ତୁମ୍ଭେ ଘେନି

।

ଆମ୍ଭ ଅଭିଶାପ ତୋତେ ହୋଇବ କାରଣ

ତୁମ୍ଭ ଯୋଗୁଁ ପୃଥ୍ଵୀଭାର ହେବ ନିବାରଣ

।

ଏମନ୍ତ କହିଣ ଦେବୀ ମହାଯୋଗବଳେ

ସାମଧିରେ ନିଦ୍ରାଗଲେ ବାଞ୍ଛାବଟ ତଳେ

।

ଶାପପାଇ କଶ୍ୟପ ଯେ ବାହୁଡ଼ି ଅଇଲେ

ଇନ୍ଦ୍ର ଦେବତାଙ୍କ ଆଗେ ବିଧାତା କହିଲେ

।

ଶୁଣ ସୁଜ୍ଞଜନେ ଏହି ସୁଧାରସ ବାଣୀ

ଅନେକ ଜନ୍ମର ପାପ କ୍ଷୟ ଯିବ ଶୁଣି

।

ଏ ସୁଧର୍ମା ସଭାପର୍ବ ଦିବ୍ୟ ରସମୟେ

ଯାହାର ଶ୍ରବଣ ମାତ୍ରେ ପାପ କ୍ଷୟ ହୁଏ

।

ଗୋହତ୍ୟା ଯେ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା ସବୁ ହୁଏ ଧ୍ଵଂସ

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ନାମାମୃତଟି ଯହିଁରେ ପ୍ରକାଶ

।

ମାତୃହରଣର ଦୋଷ ଯାଏ ଏହା ଶୁଣି

ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଚରିତଗାଥା ପୁଣ୍ୟମୟ ବାଣୀ

।

ଏ ପୁଣ୍ୟପୁରାଣ ବେଦ ବେଦାନ୍ତର ଶାଖା

ମୁକତି ମାର୍ଗ ପାଇବ ଶୁଣି ଜନେ ଏକା

।

ପଢ଼ନ୍ତେ ଶୁଣନ୍ତେ ଜନେ ପାଇ ମହାପୁଣ୍ୟ

ଭୁଞ୍ଜିବ ବିପୁଳ ଭୋଗ ପାଇ ସ୍ଵର୍ଗେ ସ୍ଥାନ

।

ଅପୁତ୍ରକ ଜନ ପୁତ୍ର ପାଏ ଏହା ଶୁଣି

ଧନ ସମ୍ପଦ ଅର୍ଜିବ ଦୁଃଖ ଯିବ ଜିଣି

।

ଯେବଣ ପ୍ରାଣୀ ମନରେ ବାଞ୍ଛିବ ଯେ ବିଧି

ଏହି ପୁରାଣ ଶୁଣନ୍ତେ ହେବ କାର୍ଯ୍ୟସିଦ୍ଧି

।

ଜୟ ତୁମ୍ଭେ ଜଗନ୍ନାଥ କାମୀ କାମଦାନୀ

ଅନାଦି ଅଚଳ ତୁମ୍ଭେ ପରଂତତ୍ତ୍ଵଜ୍ଞାନୀ

।

ଦେବାଧିଦେବଙ୍କର ତୁ ଅଟୁ ଅଗ୍ରଲେଖା

ଆଦି ଅନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ତୋର ନାହିଁ ପୁଣ୍ୟସଖା

।

କିରୀଟ ମୁକୁଟ ଶିରେ ଶାରଙ୍ଗ ଯେ ଧନୁ

ଅଭେଦ୍ୟ ବଜ୍ରସେହ୍ନା ତୁ ଅକଳିତ ତନୁ

।

ଶୟଳରେ ଲାଭ ହାନି ବିଧାନ କରତା

ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସରସ୍ଵତୀଙ୍କର ସ୍ଵାମୀ ଅଟୁ କର୍ତ୍ତା

।

ଶଙ୍ଖ ଚକ୍ର ଗଦା ପଦ୍ମେ ଶୋହେ ଚତୁର୍ଭୁଜ

କରୁଣାନିଧି ଦେବାଧିଦେବଙ୍କର ରାଜ

।

ବ୍ରହ୍ମା ସହିତେ କରନ୍ତି ଦେବେ ଯାକୁ ସ୍ତୁତି

ଅଦେହ ଅଣାକାର ତୁ ଅଗତିର ଗତି

।

ଖେଳ କଉତୁକେ ଯାର ହୋଇଛି ଜଗତ

ଆଜ୍ଞା ପରମାଣେ ଥାଇ ସକଳ ଜୀବିତ

।

ଘଟ ଅଘଟ ଅପୂର୍ବ ଚତୁର୍ଦ୍ଧା ମୂରତି

ବିଜେ ଜଗବନ୍ଧୁ ଯହିଁ ମୁକତି ଦିଅନ୍ତି

।

ଧର୍ମାଧର୍ମ କାମ ମୋକ୍ଷ ଯାକୁ ନୁହେ ସରି

ଶରଣ ରକ୍ଷଣ କଳ୍ପତରୁ ରୂପଧାରୀ

।

ମହୋଦଧି ତୀର ନୀଳସୁନ୍ଦର କନ୍ଦରେ

ବିଜେ ଜଗବନ୍ଧୁ ଯହିଁ ଚତୁର୍ଦ୍ଧାରୂପରେ

।

ତୀର୍ଥରାଜ ପକ୍ଷୀରାଜ ବୃକ୍ଷରାଜ ମୂଳେ

ଗିରିରାଜ ଦେବରାଜ ଯାର ପାଦତଳେ

।

ବାରେ ଦରଶନେ ପୁର ବଇକୁଣ୍ଠ ଲଭି

ପୁନରପି ଜନମ ସେ ନୁହଇ ଏ ଭୁବି

।

ଅପାରୁ ଅପାର ଯାର ମହିମା ଅନନ୍ତ

ମାନବ ଦେହେ ମୁଁ କିସ କରିବି ତଦନ୍ତ

।

ଏ ହରିବଂଶ ମୁଁ ବାକ୍ୟଦେହୀ ପରସନ୍ନେ

ସେ ଯାହା କହଇ ତାହା ଲେଖେ ରଖି ମନେ

।

ମୋତେ ଗୋଚର ନୁହଇ ଏହି ବିଷ୍ଣୁବାଣୀ

ପାଠ ଶାଠ ବେଦ ବିଦ୍ୟା କିଛି ନାହିଁ ଜାଣି

।

ପଣ୍ଡିତ ଗୋଷ୍ଠୀକୁ ମୁହିଁ ନୁହଇ ତ ସରି

ପାଇଲି ପୂର୍ବର ହେତୁ ଶାରଦା ସୁମରି

।

ସୁଜ୍ଞଜନମାନଙ୍କର ଦାସର ମୁଁ ଦାସ

ବାଳୁତମତି ମୋହର ନ ଧରିବ ଦୋଷ

।

ଯେବଣ ଚରିତ ବ୍ରହ୍ମା ଶିବେ ଅଗୋଚର

ସେ ଗ୍ରନ୍ଥ କହିବାମୁଖେ ଭରସା କାହାର

।

କେବଳ ଶ୍ରୀହରି ନାମ ଉଚ୍ଚାର କରନ୍ତେ

ମୁକତି ବାଟ ପାଇବେ ସୁଜନେ ଯେମନ୍ତେ

।

ଯତକିଞ୍ଚିତ ବଚନ ଠିକ ଠିକ କରି

ତାହା ମୁଁ ଲେଖିଲି ହରିନାମ ହୃଦେ ଧରି

।

ଶ୍ରୀଜଗନ୍ନାଥଦେବଙ୍କ ଚରଣେ ମୋ ସେବା

ଦାସ ଅଚ୍ୟୁତ ମାଗଇ ଗତି ମୁକ୍ତି ଦେବା

।

ଶୁକମୁନି ଚରଣରେ କରି ଦିବ୍ୟପୂଜା

ପୁନରପି ପଚାରନ୍ତି ପରୀକ୍ଷିତ ରାଜା

।

କଶ୍ୟପ ଋଷିକୁ ଦେଲେ ଗୋମାତା ଯେ ଶାପ

ସେହି ମହାଋଷି ପୁଣି କଲେ କିସ ତପ

।

ସେ କଶ୍ୟପ ମହାମୁନି ନରଦେହ ବହି

ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳରେ ଜାତ ହେଲେ ଅବା କାହିଁ

।

ଈଶ୍ଵର ଦେବତା ନିଜ ମାତାକୁ ହରିଲେ

ଧର୍ମ ଅଧର୍ମ ସେ କିଛି ବିଚାର ନ କଲେ

।

ବିଷମ ସନ୍ଧି ଛଡ଼ାଇ ଦିଅ ମୋର ଶ୍ରଦ୍ଧା

ତବ ମୁଖରୁ ଶୁଣିଲେ ଛାଡ଼ିଯିବ ବାଧା

।

ତହିଁରେ ପ୍ରସ୍ତାବ ମୋତେ କହ ଜ୍ଞାନମୟ

ଅନେକ ଜନ୍ମ ପାତକ ଯାଉ ମୋର କ୍ଷୟ

।

ଏମନ୍ତ ବଚନ ତହୁଁ କହିଲେ ନୃପତି

କହନ୍ତି ଯେ ଇଦଂ ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ଶୁକଯତି

।

ଶୁଣ ହେତୁକରି ପଣ୍ଡୁକୁଳ ନରନାହା

କହିବଇଁ ହରିବଂଶ ଶୁଣିଅଛି ଯାହା

।

ଈଶ୍ଵର ମାତା ହରିଲେ ପୀଡ଼ିବାରୁ କାମ

ତେଣୁ ସେ ସିନା ପାଇଲେ ମହେଶ୍ଵର ନାମ

।

ମାତାହରଣେ ଯେ ଦୋଷ ହୋଇଲା ପ୍ରସିଦ୍ଧି

ଦିନେ ଦିନେ ଶଙ୍କରଙ୍କୁ ଘୋଟେ ପାପବ୍ୟାଧି

।

ଏକଦିନେ ସଦାଶିବ ବୃଷଭ ଆରୋହି

ସ୍ଵର୍ଗ ଭୁବେନ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେକ ଯାଇ

।

ସକଳ ଦେବତା ବସି ଅଛନ୍ତି ଆସ୍ଥାନେ

ତହିଁ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ ଯାଇ ପଞ୍ଚାନନେ

।

ସଭା ମଧ୍ୟରେ ବିଜୟ ଦେବ କାଶୀବସୀ

ବସାଇ ନ ଦେଲେ ତାଙ୍କୁ ଦେବତାଏ ମିଶି

।

ହେଠ ବଦନେ ସଭାରେ ବସିଲେ କପାଳୀ

ଈଶ୍ଵରଙ୍କ ମୁଖ କେହି ନ ଚାହିଁଲେ ତୋଳି

।

ଚକ୍ଷୁ ବୁଜିଣ ସମସ୍ତେ ପୋତିଲେକ ମଥା

ଦେଖି ତ୍ରିଅମ୍ଵକ ପାଇ ମନେ ମହାବ୍ୟଥା

।

ସଭାର ମଧ୍ୟରେ ଉଭା ତ୍ରିଦଶର ସାଇଁ

ଦେବଗଣ ବସିଛନ୍ତି ହେଠ ମୁଖ ହୋଇ

।

ନବଘଡ଼ି ପରିଯନ୍ତେ ଶିବ ଉଭାହେଲେ

ବସବୋଲି ଦେବତାଏ ଜଣେ ନ ବୋଇଲେ

।

ଆବର ବିଶେଷେ କେହି ନ ଚାହାନ୍ତି ମୁଖ

ଏହା ଦେଖି ଶୂଳପାଣି ପାଇ ମନେ ଦୁଃଖ

।

ଆପଣାର ଅନ୍ତର୍ଗତେ ବିଚାରିଲେ ବସି

ଦେବତାମାନେ ମୋତେ ନ କହିବେ ଆଶ୍ଵାସି

।

ତେଣୁ ଜାଣିଲେ ମୁହିଁତ ଅଟେ ବଡ଼ଦୋଷୀ

ଏରୂପେ ଭାଳନ୍ତି ମନେ ମନେ କାଶୀବାସୀ

।

ଆବର ବିଶେଷେ ମୁଁ ଯେ ବ୍ରହ୍ମାକୁ ମାଇଲି

ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କରି ପୁଣି ମାତାକୁ ହରିଲି

।

ଦକ୍ଷ ପ୍ରଜାପତି ଅଟେ ବ୍ରହ୍ମାର କୁମର

ପାର୍ବତୀର ପିଅର ସେ ମୋହର ଶ୍ଵଶୁର

।

ମହାଯାଗ କରି ମୋତେ ପାଇଲା ବିଖଣ୍ଡ

ଚାପୋଡ଼େ ମାରି ମୁଁ ତାର ଛିଣ୍ଡାଇଲି ମୁଣ୍ଡ

।

ଏତେକ ପାପ ମୁଁ ପୁଣି କରିଅଛି ପୂର୍ବେ

କେମନ୍ତେ ଦେବତା ମୋତେ ପାଶେ ବସାଇବେ

।

ଆବର ବିଶେଷେ ମୁହିଁ ଅଟଇ ଉଲଗ୍ନ

ଏଥେ ଦେବେ କିପାଁ ଉଣା ନ ଧରିବେ ମନ

।

ବିଦ୍ୟାଧରୀ ଗନ୍ଧର୍ବୀ ଯେ ଅପସରୀବୃନ୍ଦ

ଶଚୀ ସହିତରେ ଘେନି ସଭା କରେ ଇନ୍ଦ୍ର

।

ସ୍ତିରୀଙ୍କୁ ଘେନି ଆସ୍ଥାନେ ବସଇ ମଘବା

ଏ ପାପୀକୁ ବସ ବୋଲି କାହିୁଁ ବୋଲିବେ ବା

।

ବିଚାରିଲେ ଦେବତାଏ ନୁହନ୍ତି ତ ଦୋଷୀ

ଏସନକ ମନେ ମନେ ଭାଳି କାଶୀବାସୀ

।

ବିଡ଼ମ୍ଵନ ହୋଇଲା ଏ ବଡ଼ ଲାଜ କଥା

ଏତେ ବିଚାରି ପାଇଲେ ମନେ ବଡ଼ବ୍ୟଥା

।

କେମନ୍ତେ ଏ ଦୋଷମାନ ମୋର ଯିବ କ୍ଷୟେ

ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଭାଳନ୍ତି ଯେ ଏହା ଦେବରାୟେ

।

ଏତେକ ବିଚାରି ଶିବ ଧାତିକାରେ ଗଲେ

ଅଲେଖ ଭୁବନେ ଯାଇ ଅନାଦି ଭେଟିଲେ

।

ମହାଶୂନ୍ୟ ଆସନରେ ଛନ୍ତି ବିଜେକରି

ଏମନ୍ତ ସମୟେ ଭେଟ ହେଲେ ତ୍ରିପୁରାରି

।

ଅନ୍ତରୀକ୍ଷରେ ଡମ୍ଵରୁ ବାଜେ କୋଟି କୋଟି

ବାମ ଡାହାଣେ ଅଛନ୍ତି ନନ୍ଦୀ ଯେ ଭ୍ରୁକୁଟି

।

କଟିତଟେ ଚିରକୁଟି ଲେଙ୍ଗୁଟି କାଛଟା

ଦିଗମ୍ଵର ବେଶ ଶିରେ ଜଟା ପାଞ୍ଚଗୋଟା

।

ମନେ ବିଚାରନ୍ତି ସ୍ଵାମୀ ଆଗରେ କହିବି

ପାପପଥେ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ କରିଣ ତରିବି

।

ଜ୍ଞାନ ଅଜ୍ଞାନରେ ପାପ କରନ୍ତି ବା ଯେହୁଁ

ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ କଲେ ପୁଣ ଦୋଷ ଯାଏ ତହୁଁ

।

ଏ ଯେ ଜଗତେ ଅଟନ୍ତି ପୂର୍ଣ୍ଣବ୍ରହ୍ମମୟ

ଜାଣନ୍ତି ଯେମନ୍ତେ ଶାପମାନ ଯିବ କ୍ଷୟ

।

ଏମନ୍ତ ବିଚାର କରି ଦେବ ପଶୁପତି

ଅନାଦି ସନ୍ନିଧେ ଯାଇ ମିଳିଲେ ତଡ଼ତି

।

ଗୁରୁଙ୍କୁ ଯେ ନମସ୍କାର କରିଲେ ତୁରିତେ

ଅନାଦି ବୋଲନ୍ତି ଆସିଅଛୁ କି ନିମନ୍ତେ

।

ମନେ ତୋର ମହାଚିନ୍ତା ପାଉଅଛୁ ଖେଦ

ଏଥିର କଥା ତୁ ମୋତେ କହି କର ମୋଦ

।

ଅନାଦି ମୁଖରୁ ଶିବ ଏ ବଚନ ଶୁଣି

ବିନୟ ଭାବେ କହନ୍ତି ପୁଣି ଶୂଳପାଣି

।

ଜଗତ ଈଶ୍ଵର ସ୍ଵାମୀ ନ ଜାଣ କି ତାହା

ମହାପାପ ଅରଜିଲି ହୋଇବ କେ ସାହା

।

ମାତୃହରଣ ଦୋଷ ମୋ ଯିବ କେହ୍ନେ କ୍ଷୟ

କରସି କାରଣ ମୋତେ କହିଣ ଉପାୟ

।

କେମନ୍ତ ପ୍ରକାରେ ସ୍ଵାମୀ ଖଣ୍ଡିବି ଏ ଦୋଷ

କହିଲେ ମୁଁ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ କରିବି ଅବଶ୍ୟ

।

ଜଗତଧାରଣ ତୋତେ ଶୟଳର ଚିନ୍ତା

ଦେବ ଦାନବ ମାନବ ସବୁରି ତୁ ପିତା

।

ଏଥିର କାରଣ ମୋତେ କହ ବିଶ୍ଵବାସ

ସଞ୍ଚିତ ପାତକ ଯିବ କେମନ୍ତ ମୋ ନାଶ

।

ଈଶ୍ଵର କହିଲେ ଯହୁଁ ଏସନ ଉତ୍ତର

ପ୍ରତିବାକ୍ୟ ଦିଅନ୍ତି ଯେ ପ୍ରଭୁ ନିରାକାର

।

ଶୁଣ ଈଶ୍ଵର କହିବା ତୋତେ ସଦଭାବ

ସଂସାରେ ଜନ୍ମ ହୋଇଲେ ଅଛି ହାନିଲାଭ

।

ପାପ ପୁଣ୍ୟରେ ଜଡ଼ିତ ସର୍ବଦା ଏ କାୟା

ସର୍ବଦା ଘୋଟି ଅଛଇ ସଂସାରକୁ ମାୟା

।

ଅର୍ଥ ଯହିଁ ଅଛି ତହିଁ ଅନର୍ଥହିଁ ଅଛି

ଲାଭ ହୋଇଲେ ଅବଶ୍ୟ ହାନି ହୋଇ କିଛି

।

ଯହିଁ ଗୁଣ ଅବଶ୍ୟ ତ ଦୋଷ ତହିଁ ଥାଇ

ଦୁଃଖ ପାଉଥିଲେ ପୁଣି ସୁଖ ସେହି ପାଇ

।

ଏଥକୁ କିପାଇଁ ଚିନ୍ତା କରୁଛ ହୋ ଶିବ

ପାପକୁ ଯେ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ ଅଛି କଲେ ଯିବ

।

ସାବଧାନେ ଶୁଣ ତୁ ଯେ କହିବା ଉପାୟ

ଯେଡ଼େ ପାପକୁ ଯେତେକ କଲେ ଯିବ କ୍ଷୟ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ବ୍ରହ୍ମହତ୍ୟା କଲେ

ସେ ପାପ ଛାଡ଼ଇ କୋଟି ଅଶ୍ଵମେଧ କଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ବିଶ୍ଵାସ ଘାତକା

ସେ ପାପକୁ ଅନଳରେ ଜିଭ ପୋଡ଼ିପକା

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ସୁନା ଚୋରିକଲେ

ସେ ପାପ ଛାଡ଼ଇ କୋଟି ଅଶ୍ଵମେଧ କଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ତରୁଚ୍ଛେଦ ପାପ

କ୍ଷୟ ଯିବାପାଇଁ ତରୁ ଶଏ ଏକ ରୋପ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ପର ଭୂମିକି ହରିଲେ

ସେ ପାପ ଛାଡ଼ଇ ଅନ୍ୟ ଭୂମି ଦାନ କଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଉତ୍କଟ ଯେ ପାପ

ସେହି କ୍ଷୟ ଯାଇ ରାମ ନାମ କଲେ ଜପ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଗୁରୁ ନିନ୍ଦାକଲେ

ସେ ପାପ ଯାଇ ବିଦେଶେ ତୀର୍ଥ ମାଡ଼ିଗଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଅପୁତ୍ରକ ଜନ

ଦୋଷମାନ କ୍ଷୟଯାଇ କଲେ ତୀର୍ଥ ସ୍ନାନ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ତୀର୍ଥଭଗ୍ନ କଲେ

ସେ ପାପ ଯାଇ ଈଶ୍ଵର ଶିରେ ଗୋ ଦୁହିଁଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ପୁରାଣ ନିନ୍ଦିଲେ

ସେ ପାପ ଯାଇ ଗୋମୁଖୀ ସୁନା ଦାନ ଦେଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଜନ୍ମକୁ ନିନ୍ଦିଲେ

ସେ ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇଟି ପ୍ରୟାଗେ ଝାସିଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ କଲେ ପରଦାର

ଅଣ୍ଡ କାଟିଲେ ସେ ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇ ତାର

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଜଳ ନିନ୍ଦା କଲେ

ସେ ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇଟି ଜଳ ଦାନ ଦେଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ କନ୍ୟାକୁ ନିନ୍ଦିଲେ

ସେ ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇଟି କନ୍ୟାଦାନ ଦେଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ରାଜା ନିନ୍ଦାକଲେ

ସେହି ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇ ଶିର କାଟିଦେଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଅଭକ୍ଷ ଭକ୍ଷିଲେ

ସେ ପାପ ଯାଇ ଶ୍ରୀବିଷ୍ଣୁ ପାଦୁକା ପିଇଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଗୁପ୍ତ ପାପକଲେ

ସେ ପାପ ଯାଇ ଅଗ୍ନିରେ ମାଂସ କାଟିଦେଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ସଦନ ନାଶିଲେ

ସେହି ଦୋଷ କ୍ଷୟ ଯାଇ ପିତୃଶ୍ରାଦ୍ଧ କଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ଦରିଦ୍ର ହୋଇଲେ

ସେହି ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇ ବାଲୁକା ପୂଜିଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ରଜୋବତୀକି ଛୁଇଁଲେ

ସେ ପାପ ଯାଇ ଈଶ୍ଵରେ ଲକ୍ଷେ ଚମ୍ପା ଦେଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ମହାବନ୍ଧକୁ କାଟିଲେ

ସେ ଦୋଷ ଯାଇ ତରାଇପଣ ଜଳେ କଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ମିତ୍ର ଦ୍ରୋହକାରୀ ଜନ

ପାପ କ୍ଷୟ ଯାଇ କଲେ ମକର ସ୍ନାହାନ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ଶିବ ମାତାକୁ ହରିଲେ

ସେହି ପାପ ଯାଇ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନକୁ ସାଧିଲେ

।

ଅନାଦି ବୋଇଲେ ପାପ ଏକ ଏକ କରି

ପାପର ଯେ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ କହିଲେ ନ ସରି

।

ଅଜ୍ଞାନେ ଜ୍ଞାନ ନ ଜାଣି ଜାଣି ପାପ କଲେ

ସବୁ କ୍ଷୟ ଯାଇ ହରିବଂଶକୁ ପଢ଼ିଲେ

।

ଶ୍ରୀ ଭାଗବତହୁଁ ପୁଣ୍ୟ ଗ୍ରନ୍ଥ ନାହିଁ ଆନ

ସବୁ ଧର୍ମର ଉପରେ ମୋକ୍ଷ ସେହି ଜାଣ

।

ଯେ ଶୁଣଇ ଶୁଣାଇ ସେ ଭାଗ୍ୟବନ୍ତ ଜନ

ବିଷ୍ଣୁର ଚରିତ ଗଙ୍ଗାଜଳର ସମାନ

।

ସାବଧାନେ ଶୁଣିଲୁ ତ ତୁ ହୋ ତ୍ରିଲୋଚନ

ପାପକୁ ହେ ପ୍ରାୟଶ୍ଚିତ୍ତ ଯେବଣ ବିଧାନ

।

ପୁଣ୍ୟକଥା ଆଚରଣ କର ଯଥାବିଧି

ଆଚାରରୁ ପ୍ରାଣୀଙ୍କର ହୁଏ ସର୍ବସିଦ୍ଧି

।

ତୁହି ଯେଣୁ ମହାପାପୀ ହୋଇଲୁ ଈଶାନ

ସେ ତୋହର କ୍ଷୟ ଯିବ ହେଲେ ସାବଧାନ

।

ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନଗୋଟା ଯେବେ ନ ପାରିବୁ ସାଧି

ଆବର ବଚନ ତୋତେ କହିବା ଯେ ବିଧି

।

ହରିବଂଶ ପୋଥି ଶୁଣିପାରୁ ଯେବେ ଶିବ

ସକଳ ପାପ ତୋହର ନିଶ୍ଚେ ନାଶଯିବ

।

ଈଶ୍ଵର ବୋଇଲେ ହରିବଂଶ ହିଁ ଶୁଣିବା

ପାପଧ୍ଵଂସ ପାଇଁ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ହିଁ ସାଧିବା

।

ଅନାଦି ଠାରୁ ଏ ଜ୍ଞାନ ପାଇ ଶୂଳପାଣି

ସଂକଳ୍ପ କରି ଶୁଣିଲେ ହରିବଂଶ ବାଣୀ

।

ବିଶେଷେ ପୁଣି ସାଧିଲେ ବସି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

ଖଣ୍ଡିଲେ ମାତୃହରଣ ଆଦି ପାପମାନ

।

ଅଚ୍ୟୁତାନନ୍ଦକୁ ରକ୍ଷାକର ତ୍ରିଲୋଚନ

ତବ ଶ୍ରୀଚରଣେ ସଦା ରହୁ ମୋର ମନ

।

ଏମନ୍ତ ବଚନ ଶୁଣି ଅରଜୁନ ନାତି

ଶୁକମୁନି ମୁଖ ଚାହିଁ ପୁଣି ପଚାରନ୍ତି

।

ଭୋ ମୁନି କହିବା ମୋତେ ହରିବଂଶ ବାଣୀ

ଅନେକ ଜନ୍ମର ପାପ ଧ୍ଵଂସିବି ତା ଶୁଣି

।

ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ବୋଲି ପୁଣି କେସନକ ବିଧି

ସେ କଥା ସଂକ୍ଷେପି ମୋତେ କହ ତପୋନିଧି

।

ଯେବଣ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନହିଁ ଦେବଙ୍କୁ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ

ଏହାଠାରୁ ବଡ଼ ଆଉ ଅଛି କି ସୁଲଭ

।

ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ବୋଲି ଯେହୁ ଉଚ୍ଚାରଇ ମୁଖେ

ଛେଦଇ କର୍ମବନ୍ଧନ ବସେ ବ୍ରହ୍ମଲୋକେ

।

ସିଦ୍ଧ ତନୁ ଶୁଦ୍ଧତନୁ ଅନ୍ତେ ମୋକ୍ଷ ପାଇ

ଏ କଥା କେମନ୍ତେ ଅବା ନ ଶୁଣିବି ମୁହିଁ

।

ଶୁଣିବି ବିଷ୍ଣୁ ପୁରାଣ ଆଦି ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

ଆବର କି ଏ ଶରୀରେ ଥିବ ପାପମାନ

।

ଅମୃତ ଘଟେ ଯେସନେ ଶର୍କରା ମିଶାଇ

କ୍ଷୁଧାବଳରେ ଯଦ୍ୟପି ଭକ୍ଷିଲା ତା ନେଇ

।

ତହିଁରେ ଅବା ସୁଆଦ ଯେତେକ ମଣିଲେ

ତେସନ ସଂଜାତ ହରିବଂଶକୁ ଶୁଣିଲେ

।

ଏତେକ ବୋଲିଣ ରାଜା ପ୍ରତିପାତ କଲେ

ଭୋ ମୁନି ଏକଥା ମୋତେ କହିବୁ ବୋଇଲେ

।

ଶୁକ ମୁନି ବୋଲନ୍ତି ହୋ ଶୁଣ ନରନାହା

ଆମ୍ଭଙ୍କୁ ତ କଥାମାନ ପଚାରିଲୁ ଯାହା

।

ଦେବତାଙ୍କୁ ଅଗୋଚର ଯେଉଁ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ

ଅତ୍ୟନ୍ତ ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଏହା ନ ଜାଣନ୍ତି ଆନ

।

ଚଉଦ ଜଣ ଜାଣନ୍ତି ଜାଣ ତିନିପୁରେ

ଆବର କେ ନ ଜାଣନ୍ତି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଭିତରେ

।

ତହିଁ ସନକ ବଶିଷ୍ଠ ମୁନି ବିଶ୍ଵାମିତ୍ର

ଅଙ୍ଗିରା ମୁନି ଜନକ ରାଜା ତପୋବନ୍ତ

।

ଅନନ୍ତ ନାଗରାଜନ ଜାଣଇ ପାତାଳେ

ଏଣୁ ଏ ଶୟଳ ବହିଛନ୍ତି ଅବହେଳେ

।

ମଚ୍ଛ ଇନ୍ଦ୍ର ଗୋରେଖ ଏ ଆଦି ତିନିଜଣ

ଏ ତିନି ଜାଣନ୍ତି ମଞ୍ଚଭୁବନରେ ଜାଣ

।

ବ୍ରହ୍ମା ବିଷ୍ଣୁ ମହେଶ୍ଵର ଗୋମାତାଏ ଚାରି

ଜାଣନ୍ତି ଏକା ସ୍ଵର୍ଗ ଏ ବଇକୁଣ୍ଠପୁରୀ

।

ବାରମାତ୍ରା ପଞ୍ଚାଶତ ଅକ୍ଷର ବାହାରେ

ଅଲେଖ ଅବ୍ୟାହୁତି ଯେ ଅଛଇ ତହିଁରେ

।

ଯାହା ଜାଣିଲେ ଜନମ ମରଣ ହିଁ ନାହିଁ

ଅଧରେ ସେ ନ ପଶଇ କହିବା ତା କାହିଁ

।

ଚୌରାଶୀଖଣ୍ଡ ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗଯୋଗେ ଯଥାବିଧି

ଏହା ସାଧି ପ୍ରାଣୀମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ସିଦ୍ଧି

।

ନବନାଟକ ଯେ ବିଦ୍ୟା ଅଛି ଏହା ତଳେ

ସଂସାରରୁ ତରିଯିବ ଏହି ବିଦ୍ୟାବଳେ

।

ଶୁକ ବୋଲନ୍ତି ରାଜନ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନ ବିଧି

ସାଧନେ ନୁହଇ ସେହୁ ଅସାଧନେ ସିଦ୍ଧି

।

ଏକ ଏକ କରି ତୋତେ କହିବାକ ହୋ ଶୁଣ

ଶ୍ରୀଗୁରୁଙ୍କ ଉପଦେଶ ବିଦ୍ୟାର ଯେ ଗୁଣ

।

ମାତାର ଗର୍ଭେ ଛପନ ସହସ୍ର ବରଷ

ରହି ଯାହା ଯାହା ଆମ୍ଭେ କରିଛୁ ଅଭ୍ୟାସ

।

ସେ କଥା କହିବା ତୋତେ ସଂକ୍ଷେପି ବିଶେଷି

ଅଜ୍ରାମର ହେବୁ ଯେଣେ ଅପମୃତ୍ୟୁ ଧ୍ଵଂସି

।

ମୂଳ କମଳଦଳକୁ ଚାପିବ ଚରଣେ

ସୁଷୁମୁନାକୁ ରୁନ୍ଧିବ ରୁଧିର ପ୍ରୟାଣେ

।

ତ୍ରିବେଣୀ ତ୍ରିକୁଟ ଘାଟ କାଉଁରୀ ମଣ୍ଡଳେ

ଅଷ୍ଟଗିରି ମଧ୍ୟେ ପଶି ଜାଳିବ ଅନଳେ

।

ଇଅଁଳା ପିଅଁଳା ରୁନ୍ଧି ନବଦ୍ଵାର ବାଟେ

ଭେଦି ପ୍ରଖର ମରୁତ ଟେକି ପୁଣ୍ୟ ଘାଟେ

।

ଗଗନ ଗମ୍ଭୀର ସରେ ଶଙ୍ଖନାଳ ଖୋଳି

ନ ରହିବ ନବଦ୍ଵାର ଅମୃତ ନିକିଳି

।

ଅମର ସରୋବରରେ ପୂରାଇଣ ପାଣି

ଖେଳିବ ପରମହଂସ ପାଇବ ଊଜାଣି